Er zijn momenten dat ik een voorschot wil nemen op mijn ervaringen in de toekomst, scheelt me namelijk enige pijnlijke momenten. Zo wil ik niet al te vaak herinnerd worden aan mijn eerste bedervaring of, als we wat verder teruggaan, mijn eerste kus.
Ik kan jullie in alle eerlijkheid vertellen dat ik er heel wat over had gehad om op het punt bevlekt te worden, ik maar een fractie van de ervaringen gehad zou hebben die ik nu bezit. Ik heb het nu wel onderhand gezien of meegemaakt. In mijn tienerjaren kreeg ik al een kleur, en wat anders, bij het zien van een oerslechte Tirolerfilm. Nu kijk ik nog niet eens om als ik allerlei lichamelijke sappen, kunstmatige hulpmiddelen, latex, vuisten en scheldwoorden door het beeldscherm zie.
Even terug naar de eerste keer. De nervositeit heeft een greep op je lichaam, ook al zegt iedereen dat je daar juist niet op moet letten. Er zijn zoveel zaken waar je rekening mee moet houden. Ten eerste moet je een erectie behouden, ten tweede moet je de vagina vinden en je niet vergissen in dat andere gat, ten derde wil je haar plezieren door zacht en hartstortelijk te zijn )zoals de Hollywood dat voorschrijft), ten vierde wil je niet te snel klaarkomen en ten slotte wil je het allemaal in het juiste tempo doen. Mission impossible I, II, III, IV en V dus.
Met de ervaring die ik nu heb, had ik dat soort problemen zo uit de weg kunnen ruimen, namelijk:
1. viagra
2. detecteer vagina
3. spuug
4. dussss....
5. en zo...
Je leert door de jaren heen momenten te herkennen. Als je jong bent, wil je maar een ding...neuken en zo snel mogelijk. Krijg je het niet, wordt je kwaad en ga je in de hoek van het bed liggen kniezen om je zin te krijgen. Schiet niet op. Als je wat ouder bent, wil je nog steeds zo snel mogelijk erop...alleen weet je dat er meer wegen naar Rome leiden.
Zo kan je partner geen zin hebben. Je kunt je omdraaien en zachtjes in een fotushouding jezelf in slaap huilen. Of je ziet de uitdaging en gaat daarmee aan de slag. Je begint haar te knuffelen onder het mom dat mannen emotioneel geëvolueerd zijn. Haha, terwlijk ik idt schrijf, moet ik er zelf erg hard om lachen, maar goed je hebt toch een doel. In de tussentijd doen je, in mijn geval, zijdezachte handen de rest. Je weet dat je niet te snel mag gaan, want dan krijg je de verwensingen naar je hoofd gegooid.
Soms daarentegen moet je de liefde kopen en we weten allemaal dat de liefde van je eigen vrouw het duurste is. Een bloemetje, een bonbonnetje of een briefje kan al heel wat zijn. Er loert wel een gevaar: het moet vrijblijvend lijken. We geloven allemaal in die leugen. De kunst is om je vriendin of vrouw voor te houden dat ze het verdiend heeft en dat er vooral geen addertje onder het gras is. We weten in de tussentijd allemaal wel wat er is gebeurd met Eva.
De romantiek is de meest intensieve van allemaal, maar je krijgt er dan ook wel iets voor terug. Maak een bad vol met heet water en olieen, geef haar een massage en spreek haar aan alsof ze de mooiste vrouw is die God ooit heeft mogen schapen. In dit geval is een leugentje om bestwil getollereerd. Plan het op een voetbalvrije dag, anders ga je je haasten om de wedstrijd te halen. Moet je niet willen. En vrouwen willen met volle teugen genieten...en zo lang mogelijk. dit is meteen de meest gehate versie onder de mannen. Om de mannen tegenmoet te komen, wil ik ze wel het verhaal vertellen van de Cro Magnonmens, die dagenlang op zoek was naar wild. Voor niets gaat dus de zon op.
Maar er zijn noga andere manieren, die je kunt scharen onder Retro. De moderne man gaat dus ( min of meer OF noodgedwongen) met de tijd mee en volgt de trends op de voet. Zo was het een tijd de trend om te swaffelen. Gelukkig ligt dat dicht bij onze natuur en kunnen we onszelf blijven. Neem je lid eruit en swaffel erop los. De vrouw lacht wat, maar bij het zien van de lid speelt de natuur de rest. Ga er niet te lang mee door, want (Retro-)trends zijn zo afgelopen.
Een zeer gewaagde poging is het inspelen op gevoelens en onzekerheden van een vrouw. Hierbij moet je ervaring, timing, sluwheid, concentratie en meedogenloosheid met elkaar combineren. Zeer gedurfd en zeer gevaarlijk. Ruzie ligt te loeren om de hoek. Een vrouw wil wel eens vragen of je haar nog aantrekkelijk vindt. Laat een stilte vallen of praat er een beetje omheen. Vreemdgaan kan ook een mooi gesprek opleveren. Zo kun je lichtjes opmerken dat een tijd zonder sex mannen op andere gedachten kan brengen...
Ervaring moet je opdoen. Het heeft ook geen zin om een voorschot te nemen op je ervaring. Je kunt geen pornofilm kijken en denken dat je het ook meteen in praktijk kunt brengen bij je ontmaagding. Neen, je zult die levensfases moeten doormaken.
Zo heb je de presex-fase, ook wel bekend onder de noemer pubertijd. Je bent afhankelijk van je hand, soms afgewisseld met je andere hand. Blijkbaar gaat dit gepaard met natte dromen en een lichaam dat de helft van de tijd niet meewerkt. De meesten willen zo snel mogelijk af van deze fase.
De volgende fase is de pretendeerfase. Je pretendeert geweldig te zijn en dit beeld probeer je over te brengen naar de buitenwereld. Je wilt laten zien dat je het bed met iemand gedeeld hebt én dat je goed bent in bed. In werkelijkheid ben je al blij dat je een keer sex kunt hebben en dat je je piemel onder controle kunt houden. Tijdens de sex ben je al blij dat je het juiste gat kunt vinden én dat je er iets bij voelt. En als je iets voelt, wil je geen vroegtijdige eculatie. De meeste tijd voelt je gelid aan als een brandslang die je maar niet onder controle kunt krijgen.
Daarna komt de experimenteerfase. Je gaat allerlei standjes uitproberen. Die kennis heb je opgedaan door veel porno te kijken, tiroler ben je al ontgroeid, en door naar je vrienden te luisteren. Je hebt het gevoel dat je vrienden alles hebben meegemaakt, later kom je er achter dat het grootspraak is geweest. Je gedraagt je in deze fase als een pornoacteur. Je waarschuwt je vriendin niet en ecaleert in haar mond of over haar gezicht, waar zij boos over wordt. Dat laatste is van minder belang, want het gaat erom dat je je vrienden nu ook geweldige verhalen kunt vertellen. Dit is wel de periode waar je laat zien of je eredivisiewaardig of Championsleague waardig bent.
In de laatste fase ben je je vrouw tegen gekomen waarin je de puntjes op i zet. Tegelijkertijd krijgen je vrienden ineens geen informatie over jouw sexleven te horen. En andersom trouwens ook niet. Best verwarrend allemaal, maar het is een periode van onbesproken regels. Dit blijkt ook een fase te zijn van een `stap verder`. `Swingers, Tarzans, prostaat` vallen hieronder, maar men praat er liever niet over.
Mochten er meer fases zijn, dan hoor ik het uiteraard graag.
Van sex heb ik nooit echt veel begrepen, maar na het afgelopen seizoen bljk ik ook weinig van ons elftal te begrijpen. Ooit ben ik ik begonnen om het elftal uit te helpen, aangezien ze net weinig man hadden. na het eerste seizoen raakte ik verknocht aan dit elftal. We konde lachen en daarnaast aardig voetballen. De jaren daarna kwamen er meer mensen en dus meer gezelligheid bij. Een vriendenelftal dus.
Helaas had ik het afgelopen seizoen steeds minder. Het zat me dwars dat prestaties steeds belangrijker werden, zelfs belangrijker dan de gezelligheid. Ik zag steeds dezelfde mensen langs de kant staan, ook al zijn ze vanaf het eerste uur aanwezig geweest. Gezellgheid moest¨plaats maken voor prestaties.
begrijp me goed. Op het veld wil ik winnen, ten koste van veel. Ik wil de ballen in de voeten, ik wil de beste spelers om me heen en ik wil kampioen worden, maar bovenal wil ik voor, tijdens en na de wedstrijd kunnen lachen. We zijn gelijken, ondanks de verschillen op voetballend gebied. Dat betekent voor iedereen dezelfde regels. De nummer zeventien moet net zoveel minutem maken als de nummer twee of drie.
Ik hoop met mijn hele hart dat we de komende jaren bij elkaar blijven en iedere zondag kunnen ballen en vooral blijven lachen. Maar wel met z`n allen.
Groet,
Miloud
woensdag 11 februari 2009
maandag 1 december 2008
Van alles en nog wat
In mijn laatste blog repte ik over de verandering in onze wereld en mijn gedachten bleven daarbij hangen. We kunnen zaken in beweging brengen, zolang we er maar in geloven. Kortweg gezegd, het ondenkbare wordt denkbaar. Stel je het volgende voor; Obama president, Aboutaleb burgemeester en Sinterklaas minister van integratie en financieen.
Sinterklaas wordt gewaardeerd door alle etniciteiten. Hij is ook de enige blanke die vrijwillig in een zwarte wijk is gaan wonen. Sterker nog, alle Zwarte Pieten werken en spreken zonder accent. Vind ik netjes hoor.
Hij is ook een van de weinigen die geen last lijkt te hebben van de recessie. Hij runt een miljardenbedrijf en het loopt nog steeds als een tierelier. Hij geeft alle "zoete" kindertjes gratis cadeaus en toch blijft zijn bedrijf bestaan. Zo'n man mag wat mij betreft onze begroting doen.
Daarnaast blijft zijn naam gevrijwaard van onzuiverheden. Hij is nooit betrapt met een sigaar en zijn gewaad halfstok. hij valt zijn Pieten ook nooit openlijk aan in de media, terwijl het nooit vlekkeloos verloopt. wilde ik even kwijt.
Vanmorgen las ik in een zeer klein artikel dat 60% van de vrouwen vreemd gaat. dit lijkt mij wereldnieuws. Belangrijker dan de wereldcrisis en alle ander crises bij elkaar. Jarenlang is ons, mannen, in de schoeven geschoven dat we onze pik volgen. Nu blijken de vrouwen het op dit gebied beter te doen. Mannen, de emancipatie is ons voorbij geschoten.
Vooral de vrouwen die in de dertig zijn, neuken zich suf met andere mannen. De seksuele piek ligt voor vrouwen in haar "begin dertig", wij zijn onze piek al voorbij. Hou jullie vrouwen maar goed in de gaten, vooral als we aan het voetballen zijn.
Nu we het toch over percentages hebben, 10% van de Nederlandse bevolking is homoseksueel. Dan moeten er bij ons 2 lopen. Hmmm, wie zullen dat toch zijn? Vul hiernaast de enquete in.
Afgelopen zondag we weer eens een puike partij op de mat gezet. We begonnen met een bank waar Feyenoord jaloers op zou zijn. Toch deed het elftal het zeer prima. Ik was dan ook zeer te spreken over onze werklust, creativiteit en vooral onze spelvreugde. Ondanks dat het weer en het veld het onze tegenstander makkelijker maakte.
Eric speelde de sterren van de hemel als spits, maar het was wel zijn eerste wedstrijd dit jaar. Laat dat maar eens in een serie wedstrijden zien. Ramco leek een uit zijn voegen gebarsten Romario, alleen wordt een spits afgerekend op zijn doelpunten.
De verdediging speelde eens op de nul en waren ineens arrogant. Ze hadden het niet op onze spitsen, maar volgens mij hadden zij een paar keer gescoord en dat doen ze vrijwel iedere wedstrijd. Een wedstrijd op de nul en ze denken dat ze al bij Real spelen. Beetje jammer vind ik dat.
Iedereen heeft het altijd over de spitsen en de verdediging, maar ik geloof dat onze ware kracht op het middenveld ligt. De kilometervreters verdedigen, en zorgen voor creativiteit. Jammer dat er nooit een compliment voor ze klaar ligt. Bij deze jongens.
Helaas droeg ik de aanvoerdersband niet, hoewel ik er op gerekend had. Maar de wereld draait door. Voor de wedstrijd zag ik onze echte aanvoerder. In mijn vorige blog heb ik hem neergesabeld, maar ik moet mijn woorden terugtrekken. Mijn nederige excuses Tyn.
Hij stond daar als een klein, schattig kind te hakkelen om zijn ingestudeerde tekst over te brengen. Het deed me denken aan mijn eerste spreekbeurt op de kleuterschool. Mooi gezicht. Maar hij had een boodschap en daar kon je gewoon niet omheen. Hij nam zijn verantwoordelijkheid, noemde geen namen en zijn woorden droegen een zekere droevenis. Wat mij betreft onze enige aanvoerder.
Een week later
In de voetballerij leef je van dag tot dag. de ene week ben je nog de held, de wedstrijd daarop verval je tot schlemiel. Zelfs in de wedstrijd kun je beide werelden meemaken, zo ook de wedstrijd tegen HBSV.
Ik dacht dat de dagen van het communisme tot het verleden behoorden, maar die gedachte heb ik kunnen verbannen naar Siberie. Een week terug sprak onze reserve aanvoerder woorden die in vele hoofden als een herfstblad dwarrelde. Hij sprak daar waar anderen zwegen, alhoewel ik velen zag knikken.
Zoals in vele totalitaire systemen kostte het hem de wedstrijd daarop zijn hoofd. Sommigen spraken van een toeval, maar dat hij vergezelt werd door "iemand die spreekt met z'n pen" guillletoneerd die uitspraak. Twee personen die de week daarvoor op de bank begonnen en deze wedstrijd dezelfde bank verwarmde, daar kan geen sprake zijn van toeval.
Drie schlemielen, die in de tweede helft de wedstrijd kantelden. Of toch niet? Het elftal antwoorde als in de oude dagen. Men was het oneens met die laffe daad en men speelde ernaar. Het spel verliep traag, tot den treure speelde men niet in de voeten. Ook hier was geen sprake van toeval. Ramco illustreerde ons protest het best. In de eerste helft speelde hij als een mestkar, werd dan ook gewisseld. In een later stadium trapte hij in een magistrale draai de bal in de kruising. Dat is geen toeval.
Jozef liet zien waarom de technische leiding het niet goed zag. Uit stand kuste hij de bal met zijn voet richting De Longue. Deze tweede schlemiel maakte de bevrijdende goal. De derde schlemiel lachte ze smalend toe.
Drie schlemielen, een elftal dat een keuze maakte, een boze aanvoerder, een gebogen trainer. dat waren de gezichten van die dag. Er was een hooligan naast de bank te vinden. onze enige echte supporter bleef zijn ergernis over de besluiten bij de trainer droppen, totdat deze bijna in huilen uitbarstte. Ik geloof dat ons punt duidelijk is gemaakt.
De derde helft was weer eens fenominaal. De wedstrijd bracht ons weer bij mekaar en we verzegelden het met een uitje op de 19e. Mooi hoor. Ik geloof dat deze dag de herrijzenis is van ons elftal. te vergelijken met die van AZ.
Alsof het niet genoeg was bleven Erik, Longue, Ruderus, frederikus en Miauw met de overgebleven HBSV'ers tot in de nachtelijke uren over die bewogen wedstrijd lullen. Van schlemiel tot held.
Tot zondag,
Miloud
Sinterklaas wordt gewaardeerd door alle etniciteiten. Hij is ook de enige blanke die vrijwillig in een zwarte wijk is gaan wonen. Sterker nog, alle Zwarte Pieten werken en spreken zonder accent. Vind ik netjes hoor.
Hij is ook een van de weinigen die geen last lijkt te hebben van de recessie. Hij runt een miljardenbedrijf en het loopt nog steeds als een tierelier. Hij geeft alle "zoete" kindertjes gratis cadeaus en toch blijft zijn bedrijf bestaan. Zo'n man mag wat mij betreft onze begroting doen.
Daarnaast blijft zijn naam gevrijwaard van onzuiverheden. Hij is nooit betrapt met een sigaar en zijn gewaad halfstok. hij valt zijn Pieten ook nooit openlijk aan in de media, terwijl het nooit vlekkeloos verloopt. wilde ik even kwijt.
Vanmorgen las ik in een zeer klein artikel dat 60% van de vrouwen vreemd gaat. dit lijkt mij wereldnieuws. Belangrijker dan de wereldcrisis en alle ander crises bij elkaar. Jarenlang is ons, mannen, in de schoeven geschoven dat we onze pik volgen. Nu blijken de vrouwen het op dit gebied beter te doen. Mannen, de emancipatie is ons voorbij geschoten.
Vooral de vrouwen die in de dertig zijn, neuken zich suf met andere mannen. De seksuele piek ligt voor vrouwen in haar "begin dertig", wij zijn onze piek al voorbij. Hou jullie vrouwen maar goed in de gaten, vooral als we aan het voetballen zijn.
Nu we het toch over percentages hebben, 10% van de Nederlandse bevolking is homoseksueel. Dan moeten er bij ons 2 lopen. Hmmm, wie zullen dat toch zijn? Vul hiernaast de enquete in.
Afgelopen zondag we weer eens een puike partij op de mat gezet. We begonnen met een bank waar Feyenoord jaloers op zou zijn. Toch deed het elftal het zeer prima. Ik was dan ook zeer te spreken over onze werklust, creativiteit en vooral onze spelvreugde. Ondanks dat het weer en het veld het onze tegenstander makkelijker maakte.
Eric speelde de sterren van de hemel als spits, maar het was wel zijn eerste wedstrijd dit jaar. Laat dat maar eens in een serie wedstrijden zien. Ramco leek een uit zijn voegen gebarsten Romario, alleen wordt een spits afgerekend op zijn doelpunten.
De verdediging speelde eens op de nul en waren ineens arrogant. Ze hadden het niet op onze spitsen, maar volgens mij hadden zij een paar keer gescoord en dat doen ze vrijwel iedere wedstrijd. Een wedstrijd op de nul en ze denken dat ze al bij Real spelen. Beetje jammer vind ik dat.
Iedereen heeft het altijd over de spitsen en de verdediging, maar ik geloof dat onze ware kracht op het middenveld ligt. De kilometervreters verdedigen, en zorgen voor creativiteit. Jammer dat er nooit een compliment voor ze klaar ligt. Bij deze jongens.
Helaas droeg ik de aanvoerdersband niet, hoewel ik er op gerekend had. Maar de wereld draait door. Voor de wedstrijd zag ik onze echte aanvoerder. In mijn vorige blog heb ik hem neergesabeld, maar ik moet mijn woorden terugtrekken. Mijn nederige excuses Tyn.
Hij stond daar als een klein, schattig kind te hakkelen om zijn ingestudeerde tekst over te brengen. Het deed me denken aan mijn eerste spreekbeurt op de kleuterschool. Mooi gezicht. Maar hij had een boodschap en daar kon je gewoon niet omheen. Hij nam zijn verantwoordelijkheid, noemde geen namen en zijn woorden droegen een zekere droevenis. Wat mij betreft onze enige aanvoerder.
Een week later
In de voetballerij leef je van dag tot dag. de ene week ben je nog de held, de wedstrijd daarop verval je tot schlemiel. Zelfs in de wedstrijd kun je beide werelden meemaken, zo ook de wedstrijd tegen HBSV.
Ik dacht dat de dagen van het communisme tot het verleden behoorden, maar die gedachte heb ik kunnen verbannen naar Siberie. Een week terug sprak onze reserve aanvoerder woorden die in vele hoofden als een herfstblad dwarrelde. Hij sprak daar waar anderen zwegen, alhoewel ik velen zag knikken.
Zoals in vele totalitaire systemen kostte het hem de wedstrijd daarop zijn hoofd. Sommigen spraken van een toeval, maar dat hij vergezelt werd door "iemand die spreekt met z'n pen" guillletoneerd die uitspraak. Twee personen die de week daarvoor op de bank begonnen en deze wedstrijd dezelfde bank verwarmde, daar kan geen sprake zijn van toeval.
Drie schlemielen, die in de tweede helft de wedstrijd kantelden. Of toch niet? Het elftal antwoorde als in de oude dagen. Men was het oneens met die laffe daad en men speelde ernaar. Het spel verliep traag, tot den treure speelde men niet in de voeten. Ook hier was geen sprake van toeval. Ramco illustreerde ons protest het best. In de eerste helft speelde hij als een mestkar, werd dan ook gewisseld. In een later stadium trapte hij in een magistrale draai de bal in de kruising. Dat is geen toeval.
Jozef liet zien waarom de technische leiding het niet goed zag. Uit stand kuste hij de bal met zijn voet richting De Longue. Deze tweede schlemiel maakte de bevrijdende goal. De derde schlemiel lachte ze smalend toe.
Drie schlemielen, een elftal dat een keuze maakte, een boze aanvoerder, een gebogen trainer. dat waren de gezichten van die dag. Er was een hooligan naast de bank te vinden. onze enige echte supporter bleef zijn ergernis over de besluiten bij de trainer droppen, totdat deze bijna in huilen uitbarstte. Ik geloof dat ons punt duidelijk is gemaakt.
De derde helft was weer eens fenominaal. De wedstrijd bracht ons weer bij mekaar en we verzegelden het met een uitje op de 19e. Mooi hoor. Ik geloof dat deze dag de herrijzenis is van ons elftal. te vergelijken met die van AZ.
Alsof het niet genoeg was bleven Erik, Longue, Ruderus, frederikus en Miauw met de overgebleven HBSV'ers tot in de nachtelijke uren over die bewogen wedstrijd lullen. Van schlemiel tot held.
Tot zondag,
Miloud
woensdag 5 november 2008
Obama en het aanvoerderschap
De wereld verandert langzaam, terwijl de mensen lijken te verdrinken in de snelheid van het dagelijkse leven. Individualisme verstrengelt ons in zijn greep en de werkelijkheid lijkt door onze vingers te glijden. Misschien hebben we nu eindelijk het moment bereikt dat we inzien dat er een keerpunt moet komen.
Ik geloof dat Amerika het welletjes vindt. De eerste zwarte president is gekozen. Besef je terdege dat we allemaal een historisch moment beleven. In een van slavernij doordrengt Amerika (ze sleurt de slavernij als mantel nog altijd met zich mee) heeft men voor een zwarte president gekozen. Of het een goede keuze zal zijn, moet nog blijken. In ieder geval wil men veranderen. In Nederland zien we iets soortgelijks.
Aboutaleb. Men verweet hem zijn dubbele nationaliteit: hij zou zowel Marokkaan als Nederlander zijn. Ik vraag me af of die vraag gesteld zou zijn als het een Amerikaan betrof. Men heeft hem niet gevraagd waar zijn hart ligt, men heeft hem niet eens gevraagd waarom hij een dubbele nationaliteit heeft. Misschien moet je erkennen voordat iemand zich daadwerkelijk erkent voelt.
Hij schijnt ook nog eens Amsterdammer te zijn, terwijl hij een groter gedeelte van zijn leven in Den Haag heeft gewoond. Het verbaast me dat mensen snel een mening hebben gevormd, voordat alle feiten op tafel liggen. Blijkbaar is de 21e eeuw het tijdperk van het (misplaatste) gevoel.
Een ander voorbeeld is ons team. We hebben in Max onze aanvoerder. Niets mis mee, alleen de laatste tijd is hij geblesseerd. iemand moet hem vervangen. Een aanvoerder draagt verantwoordelijkheid, is deugdzaam en is het gezicht van het team. Als het even kan, kan de aanvoerder gebruikt worden als statement naar de buitenwereld toe. Klaarblijkelijk gaat het in ons elftal er anders aan toe.
Welnu, de Longue mag ik graag. Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd. Alleen vraag ik me af aan welke voorwaarden je moet voldoen. Heb je een bepaalde lengte nodig? Moet je geliefd zijn bij de dames? Moet je iedere week halfdronken op het veld staan? Moet je vaker te laat dan op tijd komen?
Nee. Het kan ook anders. Zo zijn er een aantal personen die iedere week op tijd zijn, maatschappelijk betrokken zijn (daarmee bedoel ik niet ieder zaterdag het nachtleven induiken), bijna nooit vrij vragen voor een weekendje weg en altijd met pijn voetballen. Misschien mag je een daad stellen en de eerste Nederlandsee/Marokkaanse aanvoerder van 't Ven benoemen. Of is 't Ven, net zoals het zuiden van Amerika nog niet toe aan zo'n grote stap?
Wat mij betreft mag het trouwens ook een Turk zijn. Jozef zou daar goed voor kunnen gaan. Al zijn haren, boven en onder, zwart verven en hij kan ervoor doorgaan. Jozef mag wat mij betreft sowieso aanvoerder worden.
Genoeg politicologie. Struikel niet over dat woord. Vorige week waren we we sterk en rolden we FCV op. Mooie combinaties, vooral op de rechterflank, met mooie presenteerbladen voor onze spits, die een aantal doelpunten kon bijschrijven. Je zag iedere keer hetzelfde: aanvoer vanuit de defensie naar het middenveld. Vanuit het middenveld werden de spitsen aangespeeld, die zelf vervolgens de bal vasthielden om te kaatsen. Hel fijnst vond ik dat we elkaar wat gunden, ook al stond de persoon zelf er beter voor.
Tegen VVV '03 was het minder. We kwamen zelf niet echt aan voetballen toe, misschien was dat de kracht van onze tegenstander. Toch hield ik er een goed gevoel aan over. Veel geblesseerden, afwezigen, maar we knokten wel. Jozef speelde vrijwel de hele wedstrijd waar hij verdedigde als een leeuw. Marcelinho stond voor een lange tijd erin zonder geblesseerd te raken. Eric maakte zijn eerste minuten in de spits. Sommigen speelden met pijn of zelfse blessures. Dat zijn wat mij betreft de pluspunten. Waar ik geen vrede mee kan hebben, ook al verloren we terecht, waren de persoonlijke fouten. De goals kwamen zeker niet uit uigespeelde kansen. Ik heb in ieder geval het gevoel dat we weer een team aan het worden zijn.
Ik wil nog even terugkomen op Marcelinho. Onze Donald Duck, druktemaker en tegelijkertijd sfeermaker. De laatste tijd vaak geblesseerd, maar bijna altijd aanwezig. Ik hoop niet dat hij de opmerkingen te letterlijk neemt, want het zou zonde zijn als je minder vaak zou komen. Hij was er vanaf het begin bij en zal tot aan het eind moeten blijven.
Sorry, naar de kerst toe wordt ik emotioneler. Voetbal is emotie. Emotie is oorlog. Oorlog is voetbal, Voetbal verbroedert. Iedereen heeft en mening over voetbal en dazorgt voor ruzies. Voetbal verandert iedere dag. De naam van ons elftal verandert om de haverklap. De bal is rond en mijn verhaal is af.
Tot over een paar weken.
Ik heb het
Ik geloof dat Amerika het welletjes vindt. De eerste zwarte president is gekozen. Besef je terdege dat we allemaal een historisch moment beleven. In een van slavernij doordrengt Amerika (ze sleurt de slavernij als mantel nog altijd met zich mee) heeft men voor een zwarte president gekozen. Of het een goede keuze zal zijn, moet nog blijken. In ieder geval wil men veranderen. In Nederland zien we iets soortgelijks.
Aboutaleb. Men verweet hem zijn dubbele nationaliteit: hij zou zowel Marokkaan als Nederlander zijn. Ik vraag me af of die vraag gesteld zou zijn als het een Amerikaan betrof. Men heeft hem niet gevraagd waar zijn hart ligt, men heeft hem niet eens gevraagd waarom hij een dubbele nationaliteit heeft. Misschien moet je erkennen voordat iemand zich daadwerkelijk erkent voelt.
Hij schijnt ook nog eens Amsterdammer te zijn, terwijl hij een groter gedeelte van zijn leven in Den Haag heeft gewoond. Het verbaast me dat mensen snel een mening hebben gevormd, voordat alle feiten op tafel liggen. Blijkbaar is de 21e eeuw het tijdperk van het (misplaatste) gevoel.
Een ander voorbeeld is ons team. We hebben in Max onze aanvoerder. Niets mis mee, alleen de laatste tijd is hij geblesseerd. iemand moet hem vervangen. Een aanvoerder draagt verantwoordelijkheid, is deugdzaam en is het gezicht van het team. Als het even kan, kan de aanvoerder gebruikt worden als statement naar de buitenwereld toe. Klaarblijkelijk gaat het in ons elftal er anders aan toe.
Welnu, de Longue mag ik graag. Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd. Alleen vraag ik me af aan welke voorwaarden je moet voldoen. Heb je een bepaalde lengte nodig? Moet je geliefd zijn bij de dames? Moet je iedere week halfdronken op het veld staan? Moet je vaker te laat dan op tijd komen?
Nee. Het kan ook anders. Zo zijn er een aantal personen die iedere week op tijd zijn, maatschappelijk betrokken zijn (daarmee bedoel ik niet ieder zaterdag het nachtleven induiken), bijna nooit vrij vragen voor een weekendje weg en altijd met pijn voetballen. Misschien mag je een daad stellen en de eerste Nederlandsee/Marokkaanse aanvoerder van 't Ven benoemen. Of is 't Ven, net zoals het zuiden van Amerika nog niet toe aan zo'n grote stap?
Wat mij betreft mag het trouwens ook een Turk zijn. Jozef zou daar goed voor kunnen gaan. Al zijn haren, boven en onder, zwart verven en hij kan ervoor doorgaan. Jozef mag wat mij betreft sowieso aanvoerder worden.
Genoeg politicologie. Struikel niet over dat woord. Vorige week waren we we sterk en rolden we FCV op. Mooie combinaties, vooral op de rechterflank, met mooie presenteerbladen voor onze spits, die een aantal doelpunten kon bijschrijven. Je zag iedere keer hetzelfde: aanvoer vanuit de defensie naar het middenveld. Vanuit het middenveld werden de spitsen aangespeeld, die zelf vervolgens de bal vasthielden om te kaatsen. Hel fijnst vond ik dat we elkaar wat gunden, ook al stond de persoon zelf er beter voor.
Tegen VVV '03 was het minder. We kwamen zelf niet echt aan voetballen toe, misschien was dat de kracht van onze tegenstander. Toch hield ik er een goed gevoel aan over. Veel geblesseerden, afwezigen, maar we knokten wel. Jozef speelde vrijwel de hele wedstrijd waar hij verdedigde als een leeuw. Marcelinho stond voor een lange tijd erin zonder geblesseerd te raken. Eric maakte zijn eerste minuten in de spits. Sommigen speelden met pijn of zelfse blessures. Dat zijn wat mij betreft de pluspunten. Waar ik geen vrede mee kan hebben, ook al verloren we terecht, waren de persoonlijke fouten. De goals kwamen zeker niet uit uigespeelde kansen. Ik heb in ieder geval het gevoel dat we weer een team aan het worden zijn.
Ik wil nog even terugkomen op Marcelinho. Onze Donald Duck, druktemaker en tegelijkertijd sfeermaker. De laatste tijd vaak geblesseerd, maar bijna altijd aanwezig. Ik hoop niet dat hij de opmerkingen te letterlijk neemt, want het zou zonde zijn als je minder vaak zou komen. Hij was er vanaf het begin bij en zal tot aan het eind moeten blijven.
Sorry, naar de kerst toe wordt ik emotioneler. Voetbal is emotie. Emotie is oorlog. Oorlog is voetbal, Voetbal verbroedert. Iedereen heeft en mening over voetbal en dazorgt voor ruzies. Voetbal verandert iedere dag. De naam van ons elftal verandert om de haverklap. De bal is rond en mijn verhaal is af.
Tot over een paar weken.
Ik heb het
maandag 27 oktober 2008
FCV 6, FCV 5, FCV 6, FC Weekendjeweg?
Het valt me steeds vaker op dat mensen niet tevreden zijn. Zo hoor ik geregeld mensen zeggen dat ze niet kunnen begrijpen dat een mooie vrouw/man voor een lelijkerd kiest. Je ziet een bloedmooie vrouw naast een kneusje lopen en je gaat jezelf afvragen wat je fout hebt gedaan. "Hij/zij zal wel veel geld hebben", is een veel gehoorde kreet. Ik heb dat op onszelf toegepast. Ik heb eens in onze kleedkamer rondgekeken. Niemand is rijk, dus daar ligt het niet aan. Goed, de Longue is lang, Ramco IV heeft krullen en hier en daar een spiertje, Jozef heeft z'n manen, Ron is nog steeds de mooiste keeper beneden de rivieren, maar de rest???? Eigenlijk hebben we niet veel te bieden.
Ik kwam dus niet heel ver. Toen viel ineens het kwartje. Er valt niets te halen bij ons, dus onze vrouwen hebben niets te vrezen. Ze hoeven zich geen zorgen te maken over mannen die vreemd gaan, ook al zouden ze vreemd willen gaan. Er is geen sprake van concurrentie, zoals dat in het dierenrijk gewoon is. Laten we eerlijk zijn, sommigen van ons hebben de evolutie niet geeneens meegemaakt. In de tijd van de Jagers en verzamelaars gingen de vrouwen voor de sterkste man, maar de emancipatie heeft ze ingehaald...ze gaan nu voor ons...
Misschien is het toch het geld waar de vrouwen, in dit geval, voor vallen. Toch lijkt me dat niet het geval. We hebben nu de kredietcrisis, de oliecrisis, de Eurocrisis, de milieucrisis, de filecrisis en natuurlijk de oorzaak van al die ellende--> de KUTmarokkanen. volgens Geertje, die ik steeds vaker als messias ga zien zijn het of de Marokkanen of de Islam of de combinatie van die twee. In ieder geval is iedereen blut, maar de mooie vrouwen blijven toch weg. Ik snap deze wereld niet meer.
Laat ik eens titel van mijn blog waarmaken en het over voetbal hebben. De bank was tekenend voor de misere waarin we ons bevinden. Het elftal, incluis de technische staf, is de kluts kwijt. We weten niet meer waar het om draait in het voetbal. We zijn verdwaald in een wereld buiten de vier krijten lijnen.
De bank was bezet met vrouwen en kinderen en de technische staf vergat te kijken of wilden het niet zien. We lijken het Engels elftal waarbij het ging om hoe men hun haar had, of hun kleren wel gestreken waren. De boulevardpers was meer bezig met de vrouwen van de spelers bezig dan de liefde voor het spelletje. Er is wel een groot verschil met de Engelsen; bij ons zit ook de vrouw van onze trainer op de bank.
Daaraan koppelend, en aan het feit dat we ieder seizoen een andere naam dragen, kunnen we tot de conclusie komen dat we net zo goed FC Weekendjeweg kunnen heten. Ieder weekend zijn er wel een aantal mensen weg met de vrouw, vriendin, concubine, de voedvrouw of met het werk enkele dagen weg.
Ik herken dit elftal, mijn elftal, ons elftal, niet meer. Ook letterlijk overigens. Aan het begin van het seizoen zat ik daar met gasten die ik niet kende. Ik was me er net van bewust dat ons elftal was veranderd in het derde, maar op dat moment kon het ieder elftal zijn. Pascal, Peter, Rob, een aantal selectiespelers en Jozef (die ik niet meer herkende na zeven maanden afwezigheid) brachten me aan het wankelen. Pas toen ik Martijn zag vloeken op Jozef, wist ik dat ik goed zat.
We voetballen als los zand, eigenlijk als strandzand. Het zijn elf eilandjes bij elkaar. Alleen in het kleedlokaal zijn we een. We luisteren dan met veel plezier naar Ramco IV, maar zodra we het veld betreden, is het ieder voor zich.
Toch zijn er ook pluspunten. Zo kan ik meededelen dat Jozef helemaal terug is en dat Buul het af en toe langer volhoudt dan de gebruikelijke 10 minuten. Er zijn ook dingen die nooit veranderen. Zo hebben we met mijn zwager een soort Arjen Robben. Ik heb hem al geadviseerd om hulp te zoeken bij een magnetiseur, maar bij Arjen heeft het ook niet echt geholpen.
In ieder geval hebben we genoeg stof om over na te denken. Ik denk dat we nu na al die andere crises onze eigen crisis hebben. Mannen, wat willen we nu? Ik heb het gevoel dat een deel van ons kampioen wil worden en een deel gewoon lekker wil ballen. We moeten eens de knoop doorhakken. Ikzelf wil altijd winnen, tenminste als ik op het veld sta. Aan de andere kant zijn we ooit begonnen om gewoon lekker te voetballen. We hebben een leuk team waar we heel veel lachen en waar iedereen het met elkaar kan vinden. De vrouwen komen geregeld kijken, de kinderen zijn er altijd te vinden. J-P is er vrijwel iedere zondag, Juul komt kijken en Piet is er altijd. Dan vind ik persoonlijk dat we moeten rouleren met reserves.
We kunnen een mooi elftal neerzetten en daarmee zouden we kampioen kunnen worden, vooral als we zouden gaan trainen. Maar we hebben ook een aantal jongens die iets minder zijn. Ikzelf vind dat iedereen hetzelfde aantal minuten moet maken, net zoals iedereen een keer aan de beurt komt om het kleedlokaal te doen. Als mensen een dag afwezig zijn, is dat geen argument om dat als de wisselbeurt te gebruiken.
Maar goed, dit is mijn mening en misschien denken anderen daar weer anders over. Laat je stem maar eens horen.
groet,
Miloud
Ik kwam dus niet heel ver. Toen viel ineens het kwartje. Er valt niets te halen bij ons, dus onze vrouwen hebben niets te vrezen. Ze hoeven zich geen zorgen te maken over mannen die vreemd gaan, ook al zouden ze vreemd willen gaan. Er is geen sprake van concurrentie, zoals dat in het dierenrijk gewoon is. Laten we eerlijk zijn, sommigen van ons hebben de evolutie niet geeneens meegemaakt. In de tijd van de Jagers en verzamelaars gingen de vrouwen voor de sterkste man, maar de emancipatie heeft ze ingehaald...ze gaan nu voor ons...
Misschien is het toch het geld waar de vrouwen, in dit geval, voor vallen. Toch lijkt me dat niet het geval. We hebben nu de kredietcrisis, de oliecrisis, de Eurocrisis, de milieucrisis, de filecrisis en natuurlijk de oorzaak van al die ellende--> de KUTmarokkanen. volgens Geertje, die ik steeds vaker als messias ga zien zijn het of de Marokkanen of de Islam of de combinatie van die twee. In ieder geval is iedereen blut, maar de mooie vrouwen blijven toch weg. Ik snap deze wereld niet meer.
Laat ik eens titel van mijn blog waarmaken en het over voetbal hebben. De bank was tekenend voor de misere waarin we ons bevinden. Het elftal, incluis de technische staf, is de kluts kwijt. We weten niet meer waar het om draait in het voetbal. We zijn verdwaald in een wereld buiten de vier krijten lijnen.
De bank was bezet met vrouwen en kinderen en de technische staf vergat te kijken of wilden het niet zien. We lijken het Engels elftal waarbij het ging om hoe men hun haar had, of hun kleren wel gestreken waren. De boulevardpers was meer bezig met de vrouwen van de spelers bezig dan de liefde voor het spelletje. Er is wel een groot verschil met de Engelsen; bij ons zit ook de vrouw van onze trainer op de bank.
Daaraan koppelend, en aan het feit dat we ieder seizoen een andere naam dragen, kunnen we tot de conclusie komen dat we net zo goed FC Weekendjeweg kunnen heten. Ieder weekend zijn er wel een aantal mensen weg met de vrouw, vriendin, concubine, de voedvrouw of met het werk enkele dagen weg.
Ik herken dit elftal, mijn elftal, ons elftal, niet meer. Ook letterlijk overigens. Aan het begin van het seizoen zat ik daar met gasten die ik niet kende. Ik was me er net van bewust dat ons elftal was veranderd in het derde, maar op dat moment kon het ieder elftal zijn. Pascal, Peter, Rob, een aantal selectiespelers en Jozef (die ik niet meer herkende na zeven maanden afwezigheid) brachten me aan het wankelen. Pas toen ik Martijn zag vloeken op Jozef, wist ik dat ik goed zat.
We voetballen als los zand, eigenlijk als strandzand. Het zijn elf eilandjes bij elkaar. Alleen in het kleedlokaal zijn we een. We luisteren dan met veel plezier naar Ramco IV, maar zodra we het veld betreden, is het ieder voor zich.
Toch zijn er ook pluspunten. Zo kan ik meededelen dat Jozef helemaal terug is en dat Buul het af en toe langer volhoudt dan de gebruikelijke 10 minuten. Er zijn ook dingen die nooit veranderen. Zo hebben we met mijn zwager een soort Arjen Robben. Ik heb hem al geadviseerd om hulp te zoeken bij een magnetiseur, maar bij Arjen heeft het ook niet echt geholpen.
In ieder geval hebben we genoeg stof om over na te denken. Ik denk dat we nu na al die andere crises onze eigen crisis hebben. Mannen, wat willen we nu? Ik heb het gevoel dat een deel van ons kampioen wil worden en een deel gewoon lekker wil ballen. We moeten eens de knoop doorhakken. Ikzelf wil altijd winnen, tenminste als ik op het veld sta. Aan de andere kant zijn we ooit begonnen om gewoon lekker te voetballen. We hebben een leuk team waar we heel veel lachen en waar iedereen het met elkaar kan vinden. De vrouwen komen geregeld kijken, de kinderen zijn er altijd te vinden. J-P is er vrijwel iedere zondag, Juul komt kijken en Piet is er altijd. Dan vind ik persoonlijk dat we moeten rouleren met reserves.
We kunnen een mooi elftal neerzetten en daarmee zouden we kampioen kunnen worden, vooral als we zouden gaan trainen. Maar we hebben ook een aantal jongens die iets minder zijn. Ikzelf vind dat iedereen hetzelfde aantal minuten moet maken, net zoals iedereen een keer aan de beurt komt om het kleedlokaal te doen. Als mensen een dag afwezig zijn, is dat geen argument om dat als de wisselbeurt te gebruiken.
Maar goed, dit is mijn mening en misschien denken anderen daar weer anders over. Laat je stem maar eens horen.
groet,
Miloud
zondag 17 augustus 2008
Aanpassen doe je zo
Besten,
Ik wil niet teveel druk op onszelf leggen, maar het kampioenschap ligt voor het oprapen. Ons team moet altijd voor het kampioenschap gaan. Misschien moeten we net als Barca een aantal vedettes laten gaan om het team sterker te maken. Het gaat namelijk om het teambelang en helaas hebben een aantal mensen dat niet in de gaten. Een beroemde historicus maakte eens de uitspraak: "Een beetje jammer".
Voor de nieuwelingen, ik heb nog niet de moeite genomen om jullie namen te leren (verdien het maar (is traditie bij het 6e, 5e en tegenwoordig 3e(zie het als een ontgroening)))), is het heel belangrijk om onze speelwijze, in dit geval theoretisch, door te nemen en iedere speler een beetje te leren kennen.
Onze keeper brandt van ambitie. Hij is niet gecharmeerd van mensen die zich niet helemaal inzetten voor het team of die zich niet afmelden. Hij schijnt de mooiste keeper te zijn beneden de rivieren, dus mocht hij een duik in de lucht maken, zorg er dan voor dat je dat beeld nooit meer vergeet. Zie hem zweven naar de bal, zijn haren wapperend door de god van de wind, de zon die zijn bruine tint verraadt, terwijl de bal mooi het netje rondt. Een snapshot.
Joep is ons beest. Een man die je als aanvaller driemaal tegenkomt. Als je ruzie krijgt, moet je een stap opzij zetten en de rest aan hem overlaten. Ligt wel eens overhoop met zijn schoonbroer (vaak heeft hij gelijk aan zijn zijde), maar ondergetekende heeft hem graag achter zich (beetje jammer als je doordenkt).
Julio is onze voorstopper. Een type "niet lullen maar voetballen". Voor een middenvelder is het prettig om te weten zodat je af en toe een mannetje kunt laten lopen. En daar wordt gretig gebruik van gemaakt.
Maximus is de naast Julio de tweede muur. Als de tegenspeler niet getorpedeerd wordt door Julio dan doet Maximus het voor hem. Daarbij moet er wel de opmerking geplaatst worden dat het allebei gewoon zeer goede voetballers zijn, die met de bal aan de voet ook iets kunnen.
Het middenveld is een streling voor het oog. In goede dagen wordt hier kunst gemaakt. Eén advies: zorg ervoor dat alle ballen ingeleverd worden bij Miloud. Bij wedstrijdbesprekingen staan alle pijlen ook op hem gericht. Als je da doet, wordt je eerder in de familie FCV3 opgenomen. Knoop dat in je oren, anders mag je meedoen aan "Knoop in je zakdoek".
De spitsen zijn een verhaal apart. Mart is zowel op het veld als daarbuiten onnavolgbaar. Hij doet alsof het hem niet interesseert, gaat altijd zijn eigen gang en haalt soms de woede op de hals van enkele medespelers. Toch moet gezegd worden dat hij altijd aanwezig is, een goed aanspeelpunt is en altijd een paar goals maakt.
Dan heb je Ramco. Tja, wat moet ik daarover zeggen? Hij is vooral in de kleedkamer aanwezig. Haalt de gekste dingen uit en meestal ligt iedereen in een deuk. Ik snap dat jullie je in de kleedkamer willen waarmaken en voorzichtig leuk willen zijn, zodat we jullie eerder worden geintegreerd, maar het is moeilijk om er tussen te komen.
Dan is er de bank. Jozef zit er vaak en dat is toch onze mascotte. Zonder hem is het elftal gehandicapt. We hebben hem het afgelopen seizoen moeten missen en daardoor is het elftal een los geheel geworden. Sla dus een kruis en hoop dat hij dit jaar er gewoon bij is.
Onze vlagger is Jozef. Er wordt ontzettend veel over hem geschreven en gepraat. Je weet hoe het is met papparazzi, maar in dit geval kloppen hun verhalen. Hij is een wandelende "Story". Ik hoop van harte dat hij er bij zal zijn.
Onze trainer is Willem. Zijn stem dondert over het veld. Hij kan zich nogal opwinden over een aantal zaken, meestal terecht, en dan laat hij zich horen. Kampioen worden wil hij niet hardop zeggen om ons te ontdoen van de druk. Een toptrainer in wording. Hij begon met één mijn zoon, nu heeft hij een elftal vol.
De assistent Kissie zorgt voor de randzaken zodat we ons op het veld kunnen concentreren. De helft van de tijd koopt hij cadeaus voor de vele geboorten, behalve voor de Longue. Ik wil geen derde nemen, ook al zou ik dat graag willen. En dat geldt voor meer mensen. We weten namelijk wat dat betekent: we mogen dan plaats nemen naast Jozef.
We hebben een zeer trouwe supporter. Waar we ook moeten voetballen, is hij aanwezig. Hij kritisch met een glimlach en je ziet hem wel eens genieten langs het veld. Af en toe drinkt hij een paar pilsjes met ons mee. We hopen van harte dat hij komend seizoen weer naast het veld staat.
Maak aantekeningen van dit verhaal en je zult uiteindelijk opgenomen in de groep. Denk alleen niet dat het makkelijk zal zijn. Komende zondag zal ik er niet bij zijn, dus voor die dag kun je de ballen geven aan de nadere spelers op het middenveld.
Ik wens jullie allen veel plezier toe.
Tot snel.
Ik wil niet teveel druk op onszelf leggen, maar het kampioenschap ligt voor het oprapen. Ons team moet altijd voor het kampioenschap gaan. Misschien moeten we net als Barca een aantal vedettes laten gaan om het team sterker te maken. Het gaat namelijk om het teambelang en helaas hebben een aantal mensen dat niet in de gaten. Een beroemde historicus maakte eens de uitspraak: "Een beetje jammer".
Voor de nieuwelingen, ik heb nog niet de moeite genomen om jullie namen te leren (verdien het maar (is traditie bij het 6e, 5e en tegenwoordig 3e(zie het als een ontgroening)))), is het heel belangrijk om onze speelwijze, in dit geval theoretisch, door te nemen en iedere speler een beetje te leren kennen.
Onze keeper brandt van ambitie. Hij is niet gecharmeerd van mensen die zich niet helemaal inzetten voor het team of die zich niet afmelden. Hij schijnt de mooiste keeper te zijn beneden de rivieren, dus mocht hij een duik in de lucht maken, zorg er dan voor dat je dat beeld nooit meer vergeet. Zie hem zweven naar de bal, zijn haren wapperend door de god van de wind, de zon die zijn bruine tint verraadt, terwijl de bal mooi het netje rondt. Een snapshot.
Joep is ons beest. Een man die je als aanvaller driemaal tegenkomt. Als je ruzie krijgt, moet je een stap opzij zetten en de rest aan hem overlaten. Ligt wel eens overhoop met zijn schoonbroer (vaak heeft hij gelijk aan zijn zijde), maar ondergetekende heeft hem graag achter zich (beetje jammer als je doordenkt).
Julio is onze voorstopper. Een type "niet lullen maar voetballen". Voor een middenvelder is het prettig om te weten zodat je af en toe een mannetje kunt laten lopen. En daar wordt gretig gebruik van gemaakt.
Maximus is de naast Julio de tweede muur. Als de tegenspeler niet getorpedeerd wordt door Julio dan doet Maximus het voor hem. Daarbij moet er wel de opmerking geplaatst worden dat het allebei gewoon zeer goede voetballers zijn, die met de bal aan de voet ook iets kunnen.
Het middenveld is een streling voor het oog. In goede dagen wordt hier kunst gemaakt. Eén advies: zorg ervoor dat alle ballen ingeleverd worden bij Miloud. Bij wedstrijdbesprekingen staan alle pijlen ook op hem gericht. Als je da doet, wordt je eerder in de familie FCV3 opgenomen. Knoop dat in je oren, anders mag je meedoen aan "Knoop in je zakdoek".
De spitsen zijn een verhaal apart. Mart is zowel op het veld als daarbuiten onnavolgbaar. Hij doet alsof het hem niet interesseert, gaat altijd zijn eigen gang en haalt soms de woede op de hals van enkele medespelers. Toch moet gezegd worden dat hij altijd aanwezig is, een goed aanspeelpunt is en altijd een paar goals maakt.
Dan heb je Ramco. Tja, wat moet ik daarover zeggen? Hij is vooral in de kleedkamer aanwezig. Haalt de gekste dingen uit en meestal ligt iedereen in een deuk. Ik snap dat jullie je in de kleedkamer willen waarmaken en voorzichtig leuk willen zijn, zodat we jullie eerder worden geintegreerd, maar het is moeilijk om er tussen te komen.
Dan is er de bank. Jozef zit er vaak en dat is toch onze mascotte. Zonder hem is het elftal gehandicapt. We hebben hem het afgelopen seizoen moeten missen en daardoor is het elftal een los geheel geworden. Sla dus een kruis en hoop dat hij dit jaar er gewoon bij is.
Onze vlagger is Jozef. Er wordt ontzettend veel over hem geschreven en gepraat. Je weet hoe het is met papparazzi, maar in dit geval kloppen hun verhalen. Hij is een wandelende "Story". Ik hoop van harte dat hij er bij zal zijn.
Onze trainer is Willem. Zijn stem dondert over het veld. Hij kan zich nogal opwinden over een aantal zaken, meestal terecht, en dan laat hij zich horen. Kampioen worden wil hij niet hardop zeggen om ons te ontdoen van de druk. Een toptrainer in wording. Hij begon met één mijn zoon, nu heeft hij een elftal vol.
De assistent Kissie zorgt voor de randzaken zodat we ons op het veld kunnen concentreren. De helft van de tijd koopt hij cadeaus voor de vele geboorten, behalve voor de Longue. Ik wil geen derde nemen, ook al zou ik dat graag willen. En dat geldt voor meer mensen. We weten namelijk wat dat betekent: we mogen dan plaats nemen naast Jozef.
We hebben een zeer trouwe supporter. Waar we ook moeten voetballen, is hij aanwezig. Hij kritisch met een glimlach en je ziet hem wel eens genieten langs het veld. Af en toe drinkt hij een paar pilsjes met ons mee. We hopen van harte dat hij komend seizoen weer naast het veld staat.
Maak aantekeningen van dit verhaal en je zult uiteindelijk opgenomen in de groep. Denk alleen niet dat het makkelijk zal zijn. Komende zondag zal ik er niet bij zijn, dus voor die dag kun je de ballen geven aan de nadere spelers op het middenveld.
Ik wens jullie allen veel plezier toe.
Tot snel.
donderdag 14 augustus 2008
Komkommertijd
In de zomer is het rustig op vrijwel ieder gebied. Blijkbaar is iedereen aan vakantie toe, van minister tot, in mijn geval, docent. Op TV valt nauwelijks iets leuks te zien, de kranten hebben niets te melden en zelfs op mijn blog valt niets nieuws te bespeuren.
Gelukkig is het einde van de vakantie in zicht. Leuke, nieuwe Tv-programma's dienen zich aan, hoewel er hier aan daar wat afgekeken wordt. Zo wil men een kruising maken tussen "Wie is de mol" en "de Pfaffs". Het programma gaat "Waar is Jozef?" heten. Naar mijn mening niet bijster origineel.
Zoals ik al vermeldde ben ik blij met het einde van de vakantieperiode. Op zich vind ik op vakantie gaan leuk, daar niet van. Zo zie je weer een andere omgeving, een andere cultuur en heb je daarbij ook nog eens af en toe zon. Wel vind ik het belangrijk dat we op een "Nederlandse" camping zitten, dat de Telegraaf te krijgen is en geen buitenlands voedsel hoef te nuttigen. Gelukkig konden we op de camping genoeg pizza's en friet krijgen. Terwijl de kinderen aan het zwemmen zijn lekker op een makkelijke stoel zitten en van een krat bier genieten.
Toch moet ik toegeven dat ik op een gegeven moment alles in Nederland miste. De WC, de Nederlandstalige programma's, de bank, het bed, de taal en ga zo maar door. Een volle week is naar mijn mening dan ook meer dan goed.
We zijn weer in Hollanda. Heb ik in Italië geleerd. Net zoals prachtig, machtig en krachtig. Ik heb ze zelf geleerd hoe je LULhannes moeten zeggen. En Kut. helaas komen ze niet verder dan Loel en Koet. Even zonder gein. het is belangrijk om de taal een beetje te leren. Enerzijds vinden ze het mooi als je een beetje moeite voor ze doet en anderzijds is het makkelijk. Zo kan ik servesa (bier) zeggen en "je de la poupou?" (kunt u me de weg wijzen naar het toilet).
Voetbal miste ik het meest. Loelen over van alles en Jozef, pielen met de bal, de ergernissen en het winnen uiteraard. Afgelopen seizoen was niet de meest succesvolle tot nu toe. Veel blessures, afmeldingen, afgelastingen, ergernissen zorgden ervoor dat het niet echt gesmeerd liep. Dit seizoen moet het beter.
Ik wil beginnen met het feleciteren van Joep en Aukje en Fredje en Peggy met de geboorte van hun kind. De mannen kunnen met gemengde gevoelens naar de geboorte van hun kind kijken, want volgens de traditie betekent het een cadeau én de bank. Ik weet er alles van.
Onze leider is weer eens niet optimaal geconcentreerd geweest met het feliciteren. Hij is de Longue vergeten te feliciteren met het vaderschap van een tweeling. Maria, Jezus', zou jaloers op hem geweest zijn. Rissie, Longue woont tegenover je. hoe kon je dat vergeten.
Blijkbaar hebben we een paar nieuwe spelers. tegen hen wil ik zeggen: "Jullie beginnen onderaan de ladder". Eerst bewijzen dat jullie in het elftal horen. Ga alsjeblieft niet geforceerd grapjes maken. Daar houden we niet van. Het is niet makkelijk om Jozef uit het elftal te spelen.
Iedereen is benieuwd naar het nieuwe seizoen. Zijn de nieuwe spelers goed genoeg? Spelen we 4 wedstrijden achter elkaar? Komt Jozef nog? Hoe is het met z'n tattoo? Komt Teuntje ook? Wie bezwangert zijn vriendin of iemand anders zijn vriendin? Gaan we uit met het elftal? worden we het tweede?
Tot snel mannen,
Mil
Gelukkig is het einde van de vakantie in zicht. Leuke, nieuwe Tv-programma's dienen zich aan, hoewel er hier aan daar wat afgekeken wordt. Zo wil men een kruising maken tussen "Wie is de mol" en "de Pfaffs". Het programma gaat "Waar is Jozef?" heten. Naar mijn mening niet bijster origineel.
Zoals ik al vermeldde ben ik blij met het einde van de vakantieperiode. Op zich vind ik op vakantie gaan leuk, daar niet van. Zo zie je weer een andere omgeving, een andere cultuur en heb je daarbij ook nog eens af en toe zon. Wel vind ik het belangrijk dat we op een "Nederlandse" camping zitten, dat de Telegraaf te krijgen is en geen buitenlands voedsel hoef te nuttigen. Gelukkig konden we op de camping genoeg pizza's en friet krijgen. Terwijl de kinderen aan het zwemmen zijn lekker op een makkelijke stoel zitten en van een krat bier genieten.
Toch moet ik toegeven dat ik op een gegeven moment alles in Nederland miste. De WC, de Nederlandstalige programma's, de bank, het bed, de taal en ga zo maar door. Een volle week is naar mijn mening dan ook meer dan goed.
We zijn weer in Hollanda. Heb ik in Italië geleerd. Net zoals prachtig, machtig en krachtig. Ik heb ze zelf geleerd hoe je LULhannes moeten zeggen. En Kut. helaas komen ze niet verder dan Loel en Koet. Even zonder gein. het is belangrijk om de taal een beetje te leren. Enerzijds vinden ze het mooi als je een beetje moeite voor ze doet en anderzijds is het makkelijk. Zo kan ik servesa (bier) zeggen en "je de la poupou?" (kunt u me de weg wijzen naar het toilet).
Voetbal miste ik het meest. Loelen over van alles en Jozef, pielen met de bal, de ergernissen en het winnen uiteraard. Afgelopen seizoen was niet de meest succesvolle tot nu toe. Veel blessures, afmeldingen, afgelastingen, ergernissen zorgden ervoor dat het niet echt gesmeerd liep. Dit seizoen moet het beter.
Ik wil beginnen met het feleciteren van Joep en Aukje en Fredje en Peggy met de geboorte van hun kind. De mannen kunnen met gemengde gevoelens naar de geboorte van hun kind kijken, want volgens de traditie betekent het een cadeau én de bank. Ik weet er alles van.
Onze leider is weer eens niet optimaal geconcentreerd geweest met het feliciteren. Hij is de Longue vergeten te feliciteren met het vaderschap van een tweeling. Maria, Jezus', zou jaloers op hem geweest zijn. Rissie, Longue woont tegenover je. hoe kon je dat vergeten.
Blijkbaar hebben we een paar nieuwe spelers. tegen hen wil ik zeggen: "Jullie beginnen onderaan de ladder". Eerst bewijzen dat jullie in het elftal horen. Ga alsjeblieft niet geforceerd grapjes maken. Daar houden we niet van. Het is niet makkelijk om Jozef uit het elftal te spelen.
Iedereen is benieuwd naar het nieuwe seizoen. Zijn de nieuwe spelers goed genoeg? Spelen we 4 wedstrijden achter elkaar? Komt Jozef nog? Hoe is het met z'n tattoo? Komt Teuntje ook? Wie bezwangert zijn vriendin of iemand anders zijn vriendin? Gaan we uit met het elftal? worden we het tweede?
Tot snel mannen,
Mil
vrijdag 9 mei 2008
Uitlaat
Voordat ik het zal hebben over het afgelopen seizoen, wil ik eerst iets vertellen wat ik al een zeer lange tijd kwijt moet. Ik ben er nooit over begonnen omdat ik daardoor iets van mezelf zal moeten tonen. Ik stel me dan breekbaar op. Toch denk ik niet dat het ten koste zal gaan van mijn status, mocht ik die hebben. Dus daar gaat ie: k wil het vandaag hebben over het gebruik van het toilet.
Het wordt onderschat. Men praat daar liever niet over. Je schaamt je ervoor. Het liefst wil je het niet doen. Poepen en plassen laat je liever over aan dieren. Baby's mogen het en dat kan best schattig zijn, maar zodra je peuter wordt, moet je er maar mee eens ophouden. Dat moet maar eens afgelopen zijn. Poepen, daar leg ik voor vandaag de nadruk op, is meer dan alleen maar op de pot zitten en stinken.
Ik ga gemakshalve voorbij aan het bestaansrecht van het poepen, vanuitgaande dat iedereen zich dat wel beseft. Als je de tijd neemt om eens goed op de wc te gaan zitten, zul je merken dat het een manier van leven is, die je nogal snel je eigen kunt maken. Je mag wel stellen dat het zelfs verslavend werkt. Ik zal als eerste mijn poepverleden- en heden op papier zetten om zo het taboe te doorbreken.
Er zijn verschillende gradaties van poepen. Zo heb je de stevige drol, die een mooie middenweg bewandelt. Het gaat niet vanzelf, maar je hoeft ook niet binnen een seconde klaar te zijn. Je moet ervoor werken, maar daar krijg je een lange, regelmatige drol met een mooi kleurtje voor terug. Hij is perfect als er een lekker geurtje vanaf komt.
Je hebt ook dunne poep dat eruit sijpelt als een kabbelend beekje. Dat is voor niemand leuk. Daarnaast heb je veel te dikke en pijnlijke drol, die nogal beangstigend is. Ik vergelijk dat een beetje met een bevalling. De kunst is het juiste moment te kiezen om te persen. Kies je het verkeerde moment, dan betekent het halverwege de drol afbreken. Dat is op z'n zachtst nogal pijnlijk. Maar als ie er eenmaal uit is, wil je het in je handen nemen alsof het je baby is.
ik heb het tussen neus en lippen genoemd, maar wil het uitgebreider behandelen. De geur, stank vind ik zo negatief, moet ook perfect zijn. Smaken verschillen, maar iedereen zal het met me eens zijn dat de poep na een dronken bui niet te harden is. Het is net als met scheten. Sommige zijnlekker en je snuift het als een bloesem op. Er zijn mensen de een kom van hun hand maken en daarmee de geur naar hun neus brengen. Soms wil je dat ook aan anderen laten ruiken.
Hebben we niet allemaal eens een stille scheet onder het dekbed gelaten om vervolgens rustig te wachten op de reactie van je partner. Of je laat een scheet tussen je vrienden, loopt onopvallend weg om daarna toe te zien hoe je vrienden elkaar beschuldigen. Ik dwaal weer eens af.
Er is meer. Mannen hebben meer tijd nodig om op de pot te zitten. Ik gebruik bijvoorbeeld mijn tijd om mijn studie voetbalwetenschappen bij te houden. Het vakblad VI ligt standaard op de WC om me daarin te verdiepen. denken jullie nu echt dat al die kennis over "De Kromme", Sjakie, Aad, Cruyff en noem maar, me komt zomaar komt aanwaaien. Kennis is macht en dat bouw ik op in een simpele cel, de WC.
Het is ook een ruimte waar je lekker kunt ontspannen van het dagelijks leven. De kinderen vallen je niet lastig, de vrouw zeurt niet aan je hoofd en je kunt over het leven filosoferen. Dus gun ik iedereen zijn tijd op de WC. Ik kan alleen kwaad worden op bepaalde mensen die poepen in het kleedlokaal...
Speler van de week: De Longue
Hij is een speler met vedetteneigingen. Hij is tegendraads, gaat zijn eigen gang, is niet bang om op zielen te trappen. Tenminste, zo doet hij dat overkomen. Hij doet alsof het hem niets interesseert. Hij zegt dat hij niet op goals belust is, maar eist wel alle penanties op. Hij begint steevast op de laatste positie om toch maar in de spits te gaan staan. Hij is vrijwel iedere wedstrijd aanwezig, voetbalt met blessures en doet altijd z'n best. Voor een pintje is hij altijd te vinden.
Laten we eens kijken naar zijn specifieke kwaliteiten. Hij is fysiek sterk, maar dat kan iedere idioot verzinnen. Nu komt mijn studie Voetbalwetenschappen naar voren. Hij is een balvast aanspeelpunt in de spits, waardoor het middenveld aan kan sluiten. Hij blijkt ook inzicht te hebben door op het juiste moment te tikken en ruimtes te creeeren voor anderen. Uiteraard is hij vaak zelfzuchtig, maar daar is hij ook spits voor.
Soms laat hij ook zien dat hij techniek heeft, maar blijft vooral functioneel. Als hij er niet is, merken we pas echt zijn gemis. Vooral het afmaken ontbeert dan. Kopsterk is hij ook. Ik heb hem met allerlei spitsen vergelen. Van Arie Lent, tot Martin Drent, tot Batistuta. Ik denk dat hij een mix is van al die spitsen.
Gegroet,
Miloud
Het wordt onderschat. Men praat daar liever niet over. Je schaamt je ervoor. Het liefst wil je het niet doen. Poepen en plassen laat je liever over aan dieren. Baby's mogen het en dat kan best schattig zijn, maar zodra je peuter wordt, moet je er maar mee eens ophouden. Dat moet maar eens afgelopen zijn. Poepen, daar leg ik voor vandaag de nadruk op, is meer dan alleen maar op de pot zitten en stinken.
Ik ga gemakshalve voorbij aan het bestaansrecht van het poepen, vanuitgaande dat iedereen zich dat wel beseft. Als je de tijd neemt om eens goed op de wc te gaan zitten, zul je merken dat het een manier van leven is, die je nogal snel je eigen kunt maken. Je mag wel stellen dat het zelfs verslavend werkt. Ik zal als eerste mijn poepverleden- en heden op papier zetten om zo het taboe te doorbreken.
Er zijn verschillende gradaties van poepen. Zo heb je de stevige drol, die een mooie middenweg bewandelt. Het gaat niet vanzelf, maar je hoeft ook niet binnen een seconde klaar te zijn. Je moet ervoor werken, maar daar krijg je een lange, regelmatige drol met een mooi kleurtje voor terug. Hij is perfect als er een lekker geurtje vanaf komt.
Je hebt ook dunne poep dat eruit sijpelt als een kabbelend beekje. Dat is voor niemand leuk. Daarnaast heb je veel te dikke en pijnlijke drol, die nogal beangstigend is. Ik vergelijk dat een beetje met een bevalling. De kunst is het juiste moment te kiezen om te persen. Kies je het verkeerde moment, dan betekent het halverwege de drol afbreken. Dat is op z'n zachtst nogal pijnlijk. Maar als ie er eenmaal uit is, wil je het in je handen nemen alsof het je baby is.
ik heb het tussen neus en lippen genoemd, maar wil het uitgebreider behandelen. De geur, stank vind ik zo negatief, moet ook perfect zijn. Smaken verschillen, maar iedereen zal het met me eens zijn dat de poep na een dronken bui niet te harden is. Het is net als met scheten. Sommige zijnlekker en je snuift het als een bloesem op. Er zijn mensen de een kom van hun hand maken en daarmee de geur naar hun neus brengen. Soms wil je dat ook aan anderen laten ruiken.
Hebben we niet allemaal eens een stille scheet onder het dekbed gelaten om vervolgens rustig te wachten op de reactie van je partner. Of je laat een scheet tussen je vrienden, loopt onopvallend weg om daarna toe te zien hoe je vrienden elkaar beschuldigen. Ik dwaal weer eens af.
Er is meer. Mannen hebben meer tijd nodig om op de pot te zitten. Ik gebruik bijvoorbeeld mijn tijd om mijn studie voetbalwetenschappen bij te houden. Het vakblad VI ligt standaard op de WC om me daarin te verdiepen. denken jullie nu echt dat al die kennis over "De Kromme", Sjakie, Aad, Cruyff en noem maar, me komt zomaar komt aanwaaien. Kennis is macht en dat bouw ik op in een simpele cel, de WC.
Het is ook een ruimte waar je lekker kunt ontspannen van het dagelijks leven. De kinderen vallen je niet lastig, de vrouw zeurt niet aan je hoofd en je kunt over het leven filosoferen. Dus gun ik iedereen zijn tijd op de WC. Ik kan alleen kwaad worden op bepaalde mensen die poepen in het kleedlokaal...
Speler van de week: De Longue
Hij is een speler met vedetteneigingen. Hij is tegendraads, gaat zijn eigen gang, is niet bang om op zielen te trappen. Tenminste, zo doet hij dat overkomen. Hij doet alsof het hem niets interesseert. Hij zegt dat hij niet op goals belust is, maar eist wel alle penanties op. Hij begint steevast op de laatste positie om toch maar in de spits te gaan staan. Hij is vrijwel iedere wedstrijd aanwezig, voetbalt met blessures en doet altijd z'n best. Voor een pintje is hij altijd te vinden.
Laten we eens kijken naar zijn specifieke kwaliteiten. Hij is fysiek sterk, maar dat kan iedere idioot verzinnen. Nu komt mijn studie Voetbalwetenschappen naar voren. Hij is een balvast aanspeelpunt in de spits, waardoor het middenveld aan kan sluiten. Hij blijkt ook inzicht te hebben door op het juiste moment te tikken en ruimtes te creeeren voor anderen. Uiteraard is hij vaak zelfzuchtig, maar daar is hij ook spits voor.
Soms laat hij ook zien dat hij techniek heeft, maar blijft vooral functioneel. Als hij er niet is, merken we pas echt zijn gemis. Vooral het afmaken ontbeert dan. Kopsterk is hij ook. Ik heb hem met allerlei spitsen vergelen. Van Arie Lent, tot Martin Drent, tot Batistuta. Ik denk dat hij een mix is van al die spitsen.
Gegroet,
Miloud
Abonneren op:
Posts (Atom)
