Voetbal en seks

Vrouwen vertelden me dat seks niet alles was in een relatie. Seks bleef een ordinaire gebeurtenis zolang er niet een aantal aspecten aan zouden worden toegevoegd. In die tijd draaide alles om mijn kruis (waarom krijg ik nu een bepaald beeld van Jozef in mijn hoofd?). Maar door me jarenlang te indoctrineren met verhalen over het uitdiepen van een relatie, werd mijn weerzin kleiner.

Na jaren er tegen gevochten te hebben en gedreven door een bepaald schuldgevoel door een man te zijn, besloot ik het eens uit te proberen. Als ik die verhalen moest geloven was een relatie pas compleet als we knuffelden, romantische uitjes hadden, elkaar alles (maar dan ook echt alles) vertelden en mijn diepste gevoelens prijsgaf, ook al had ik deze niet. Het lokkertje was dat al die zaken seks diep intens zouden maken (de frequentie zou hetzelfde blijven), later zou ik er achter komen dat ik net zo goed kon geloven in een hemels paradijs.

Over intens gesproken. Ik dacht altijd intensief met seks bezig te zijn. Waar was al dat zweet van dat keiharde werken anders voor? Ik ben door het gehele land gereisd om de Kamasutra-beurzen af te gaan. Dag en nacht heb ik bladen van “Hustler” tot en met de “Playboy” gelezen. Avondenlang heb ik met vrienden gesproken over bedprestaties om zo weer tot nieuwe inzichten te komen. En zover ik weet, kwam ik altijd zeer intens tot een hoogtepunt.

Ik kon, tenminste dat dacht ik, nog altijd terug, dus veranderde ik van macho in een metroman. Ik toonde mijn gevoelens en liet mijn tranen gaan, maar mijn zwaard werd er niet gevoeliger door, en er restte niets meer dan een bittere nasmaak in mijn mond. Terug naar wat het ooit was geweest kon niet meer. Ik werd gevangen in een emotioneel spiraal.

Nu, jarenlang verder, heb ik geen illusies meer. Seks is niet meer dan een woord geworden uit een ver verleden, waarvan de inhoud mij nog vaag bekend is. En mocht ik eens per toeval gemeenschap hebben dan wil ik voor de verandering niet mijn tranen laten vloeien. Ik wacht nog steeds op die verdieping, maar ik kan een gevoel van ‘in de val gelokt te zijn’ niet onderdrukken. De intensiteit komt nog steeds vanaf één plek.

Nu vraag je je af wat dit allemaal met voetbal te maken heeft. Welnu, dat is zeer simpel uit te leggen. Seks was mijn lust en voetbal mijn leven. Ze stonden altijd in verbinding met elkaar. Het was als Ying en Yang, Bassie en Adriaan, Hazes en bier, Jut en Jul, Jozef en onnavolgbare acties. Wanneer je dus minder seks hebt, betekent het automatisch dat je minder voetbalt. Als de relatie in een hogere (of diepere) ´level´ is geraakt. (lees: onder de plak) ,dan is het logische vervolg minder voetbal. Je hebt meer verplichtingen, welke je vrouw natuurlijk voor jou bepaalt, waarschijnlijk kun je niet uit, etc, etc. Mochten jullie denken dat dit gezwets is in de ruimte, raad ik jullie aan om de volgende programmas´s te bekijken, boeken of tijdschriften te lezen:

@ De man komt van Mars en de vrouw van Venus (waarom ´Mijn Kampf´ verbieden en dit boek niet?);
@ Viva;
@ Oprah Winfrey;
@ Dr. Phill (matennaaier);
@ Weekend;
@ Etc.

Ik kan het dus wetenschappelijk onderbouwen. Dusss...

Tegenwoordig probeer ik zoveel mogelijk van de kleine dingen van het leven te genieten. Dat kan een avondje ´Champions League´ zijn, voetballen op zondag, mijn veters strikken, etc. Ieder moment kan het als een zeepbel uiteen spatten, dit door een order van de vriendin/vrouw. Na afgelopen zondag geniet ik er nog meer van. Donderdagavond werd ik door iemand van het zesde gebeld met de vraag of ik ze kon uithelpen. Zonder te overleggen met mijn vrouw heb ik toegezegd (daar haal ik tegenwoordig mijn genoegdoening vandaan). Mensen die dat niet normaal vinden, moeten het bovenstaand maar eens lezen.

Het werd niet wat ik ervan hoopte. Dat kon ook niet anders als je gewend bent om te voetballen in het vijfde. We zijn zo verwend zonder dat we het in de gaten hebben. Het is net als in een dagelijks leven. Je ziet dat je het erg goed hebt als je de ellende van anderen ziet. We kennen allemaal wel dat beeld van het zwarte kind met een buikje, omgeven door vliegen. Enfin, het elftal stond vaak stil, voetbalde gehaast en vooral zonder overleg. Voordat ik een bal in de voeten had gekregen, stonden we al met drie treffers achter. ‘Er zijn ergere zaken dan geen seks hebben’, dacht ik op dat moment. Maar daarna dacht ik verder en toen kwam ik tot de conclusie dat ik op het veld meer kansen had om de bal te krijgen, dan dat ik thuis mijn zwaard in een schede kon laten glijden. En de bal vond mij inderdaad…
In de tweede helft kreeg het elftal vertrouwen en begonnen we te voetballen, alleen was het al te laat. Het elftal had dus wat vertrouwen nodig. Iets waar wij af en toe veel te veel van hebben.

Ik had de belofte gemaakt om iedere week iemand uit het vijfde uit te lichten. Vandaag is het onze lokale trots Ron W. Ron stond bij mij bekend als de knapste keeper beneden de rivieren. En ik moet eerlijk toegeven dat zelfs zijn handschoenen hem mooi staan. Hij lijkt altijd in pose te staan, alsof hij klaar staat om gefotografeerd te worden, met de beste kant van zijn gezicht naar de lens toe uiteraard. Vorig seizoen wilde ik hem tijdens de wedstrijd wat langer observeren (in die klasse kon ik me dat permitteren) en dan zag ik hem daar fier overeind staan. Rondkijkend als een havik die net zijn prooi in het zicht heeft. De wind zijn haar lichtjes beroerend (het wordt voor mij hoogstens tijd om eens...).

Tot dit seizoen wist ik eigenlijk niet of die man kon keepen. En hij heeft me verrast. Hij keept zoals hij er uitziet, met show. Hij haalt de ongelooflijkste ballen eruit. Daarnaast begint hij zich als leider te manifesteren. Iemand die Jozef gewoon op zijn plaats zet, zonder enig weerwoord van de andere teamleden, krijgt van mij alle krediet.

Over Jozef gesproken. Die jongen hoeft nooit meer een kruisje te slaan als hij het veld betreedt. Lekker gemakkelijk.

Gegroet,

Miloud