Zuigen

Ik heb de afgelopen uren mijn blog zitten doorlezen en tot mijn verrassing bleek dat het nauwelijks over voetbal ging, maar over randzaken en Jozef, die natuurlijk leeft van randzaken. Er restte me twee keuzen. Het een was makkelijk. Ik hoefde alleen mijn blog te vernoemen naar Jozef, maar ik ben zoals ik voetbal. Makkelijke keuzes in het voetbal zijn mij ook vreemd. Daarom ga ik proberen om iets over voetbal te vertellen.

Ondanks het bevroren veld en de snijdende wind was het een wedstrijd zoals alle andere. Iedere week zingt er rondom ons hetzelfde liedje. Een kwartier voor tijd gaan we een trainingsveld op om ons warm te praten, kijkend naar onze jonge, gretige tegenstanders, die professioneel in de weer zijn met gekleurde hesjes, pylonen, afsluitend door synchroon te rennen van kalklijn naar kalklijn.

In de tussentijd zijn wij gedachten aan het uitwisselen over de vermeende affaires van Jozef of proberen we te achterhalen waar hij die zondag weer is gebleven. Onze gedachten voeren ons door verre oorden en krankzinnige situaties, maar de waarheid blijkt vaak toch ergens anders te vertoeven. Mensen van buiten denken dat voetbal ons bindt, maar het is onze Jozef die ons bij elkaar houdt. Van de rest weet ik helemaal niets, want Jozef is bijna altijd het lijdend voorwerp, zowel figuurlijk als letterlijk overigens. En als we ergens anders over praten hebben we altijd het gevoel dat het een geanimeerd gesprek is en proberen we weer zo snel mogelijk weer te praten over Jozef. Will Smith speelt in “I am legend”, maar die rol was perfect geschreven voor onze Jozef. Genoeg hierover. Volgens mij dwaal ik af en het moet niet weer een Jozef-verhaal worden. Ja mannen, ik heb afkickverschijnselen.

Hier ben ik weer. We keren terug naar de kleedkamer waar de technische staf door het gebral en gelach de opstelling door de opstelling prijs probeert te geven. Niemand heeft zin om te voetballen en iedereen uit het door het zo hard mogelijk door de kleedkamer te roepen.

Op het veld zuigen we steeds meer. We klagen, schelden, lachen, zeuren, schelden, zeuren, klagen en scoren wanneer we zin hebben. ’t Mooiste vind ik nog altijd als, net zoals in onze laatste wedstrijd voor de winterstop, onze tegenstanders erin trappen. Ze laten zich uit de wedstrijd lullen, worden kwaad, maken steeds meer hardere overtredingen, etc. het ergste is dat we dat niet nodig hebben. We kunnen bijna iedere tegenstander afdrogen met goed voetbal, maar daar voelen we ons weer te goed voor. We moeten i.p.v. FCV 5 maar eens FC Arrogantie gaan heten.

Iedere week zie ik weer dezelfde spelers dezelfde dingen doen op het veld. Marcelinho die in de eerste 10 minuten geblesseerd raakt, of het nu komt door uitglijden bij hetnemen van een corner of door een schwalbe. Fredje die alleen puf blijkt te hebben als een bal binnen cirkel van 30 centimeter ligt of een Joop die uit zijn slof schiet bij een overtreding van een tegenstander op een ploegmaat. Een Longe die iedere wedstrijd demonstratief keeper wil zijn en achterin begint, maar vervolgens , zogenaamd, nonchalant naar spitspositie loopt. Een Ramco die voetbalclichés uitschreeuwt, waardoor anderen voor de zoveelste keer uit hun concentratie worden gehaald. Mix die lachend de bal, samen met de tegenstander de lucht intrapt om vervolgens met zijn handen een bal symboliseert en op z'n Italiaans naar de hemel kijkt. Jozef als vlagger. Dit elftal doet me denken aan vroegere tijden waarin “ De Kromme, Gene Hanssen, Van der Gijp, Been en Vinnie Jones” in een elftal spelen.

Ik hoop dat we dit voortzetten in het nieuwe jaar.

Speler van de week: Adje korteslag.

Na het seizoen koopt hij steevast nieuwe voetbalschoenen, omdat de noppen en de wreef, door al het rennen, snel slijten. Maar hij kan meer dan alleen rennen, in tegenstelling tot Jozef. Hij verdeelt het spel, dicht de gaten, maakt ruimte voor andere spelers, verdedigt voor anderen (Fredje), speelt spitsen vrij, geeft in de tussentijd zijn baby een flesje, speelt een mannetje uit en af en toe scoort hij ook eens. Wat me opvalt is dat Fredje en Edje (geen familie overigens) de neiging hebben om allebei naar binnen te trekken, maar desondanks elkaar niet voor de voeten lopen.

Ik wil dan ook opperen om van systeem te veranderen. Met dit spelersmateriaal kunnen we beter een 4-4-2 systeem hanteren met Fredje en Edje centraal. Fredje vooruit en edje achteruit, zodat de laatste er overheen kan gaan en meeverdedigt. Daarnaast kunnen Max, Renee en ondergetekende een van de twee posities, bij abscentie avn een van de twee, invullen.

Blijkbaar is dat teveel gevraagd, want beide coaches houden zich Oost-Indisch doof en beginnen iedere wedstrijd, a la Di Basta, met een 4-3-3 systeem. Wanneer gaan ze eens mee in de publieke opinie?


Groet,

Miloud