Dewaarheid

Er was eens een Marokkaan met de Nederlandse nationaliteit, die zich altijd afvroeg tot welke bevolkingsgroep hij hoorde. Hij wilde niet zich buitengesloten voelen en besloot zich aan de Nederlandse maatschappij aan te passen. Omdat die maatschappij verhardde, verkilde en waarin de normen en waarden vervaagde, opende hij een blog waarin hij iedereen bespotte, zonder te kijken of iemand zich beledigd voelde. Toch kreeg hij kreeg steeds vaker last van een knagend schuldgevoel, ondanks dat hij probeerde om duidelijk te maken dat het om humor ging.

Een boze tovenaar had een betovering uitgesproken waardoor iedereen met lange tenen rondliep. Over de Marokkaan met de Nederlandse nationaleit was vloek uitgesproken en waardoor hij op ieders pik trapte. Gelukkig was er een goede en mooie, opgewonden fee die hem van z'n vloek kon afhelpen. Ze vertelde hem om een sprookje te vertellen waarbij iedereen een "Feelgood" gevoel aan zou overhouden, dus nam hij deze quest aan en ging naar de Nazarethstraat om indrukken op te doen.

Hij had speciaal voor deze straat gekozen om de beroemde en positieve verhalen over deze buurt. Er zouden engelen en heiligen huisvesten. Het werd een lange wandeling waarin hij allerlei avonturen meemaakte. Zo solliciteerde hij op verschillende functies in het bedrijfsleven, maar werd hij nergens aangenomen, omdat hij toevallig een naam droeg van een Marokkaan. In een ander avontuur werd hij uitgescholden vanwege zijn huidskleur en in elkaar geslagen door een groep trollen, die zich toevallig Lonsdalers noemden. Hij reisde ooit naar een Land dat vol zat met Islamfobie en vooroordelen. dat land werd bestuurd door een blonde man die Geert heette.

Na veel omzwervingen kwam hij aan in de Nazareth. Hij belde aan bij het eerste huis en er kwam een goedlachse, lange man naar buiten. Zonder dat de Marokkaan iets zei, werd hij naar binnen gesleurd. Hij mocht naar Flatscreen kijken en de lange man was niet bang dat die gestolen zou worden. De Marokkaan vroeg de lange man naar zijn liefdesleven en deze vertelde hem dat hij ontzettend veel respect voor vrouwen had, maar dat hij eeuwig zoekende was naar een grote liefde. Heel toevallig lag er nog een vrouw in zijn bed en ik kreeg permissie om met haar te praten. Ik rende naar boven en zag daar een mooie vrouw liggen, die met een pyama in bed lag. Ze vertelde me dat ze die nacht de liefde niet hadden bedreven. De lange man vond dat het niet goed aanvoelde en besloot dat hij er nog niet klaar voor was. Hij was een echte "gentleman" en ze mocht blijven overnachten.

Bij het bedanken van de lange man zag hij een aureool boven het hoofd zweven. De Marokkaan besefte dat hij een heilige had gesproken. Na het afscheid liep hij naar het volgende huis en ook hier kreeg hij een hartelijk ontvangst van een man die zichzelf Erik (niet zijn echte naam) noemde. De Marokkaan vroeg of er heksen in de straat leefden. Erik werd daarop ontzettend kwaad. "Dit is een nette buurt, met nette mensen.", zei hij. "Sterker nog, onze vrouwen zijn engelen." Op dat moment vloog er een gedaante binnen, dat een verblindend licht uitstraalde. Het bleek zijn vrouw te zijn. Het was een schoon wezen en zo vriendelijk als...een engel. De Marokkaan vroeg Erik of hij ooit blessures had en hij antwoordde met een resolute neen. Deze man moest je wel geloven.

Aan de overkant gekomen liep de Marokkaan naar een raam en keek naar binnen. De gestalte zag een Marokkaan naar binnen turen, maakte een rekensommetje, waaruit hij opmaakte dat het zaakje van hem niet beviel en belde de politie. De politie was binnen een mum van tijd gearriveerd en boeiden de Marokkaan, zonder vragen te stellen, en wilden hem het busje induwen. Ze wisten natuurlijk dat de Marokkaan gemiddeld 2 jaar langer gevangenisstraf kregen en lachten bij die gedachte.

Gelukkig kwam er een man naar buiten gerend met rood haar. Hij hield de politie tegen en vertelde ze dat ze de man die ze hadden opgepakt onschuldig was. De politie geloofde hem meteen en lieten de Marokkaan vrij. De beller was in de tussentijd ook naar buiten gekomen en verotschuldigde zich om de gecreeerde situatie.

Toen kwamen alle bewoners naar buiten en begonnen te zingen en te dansen. De Marokkaan werd officieel erkend als Nederlands staatburger en werd zodanig behandeld. De vloek was opgeheven en iedereen leefde nog lang en gelukkig.