Ik betaal iedere maand om een droom in stand te houden. elke maand wordt er een bedrag afgeschreven om mijn hoop nieuw leven te blazen. De kans dat mijn droom door de aanraking van het lot een werkelijkheid wordt, is kleiner dan dat George W. Bush een veiliger wereld creeert. Maar eens in de maand dwalen mijn gedachten door dagdromen, terwijl mijn gezicht mijn lippen een glimlach gunt.
Mijn ogen volgen de nerven van mijn vingers, terwijl mijn geest zich ergens anders heeft genestelt. Mijn gedachtedwaling begint altijd met dezelfde vraag:"Wat zou ik doen als ik de Lotto win?" Soms zijn mijn dagdromen hetzelfde en soms ga ik vreemd met andere dromen en soms bepaalt mijn gezelschap de uitkomst van mijn dromen.
Wat zou ik als eerste doen met al dat geld? Zou ik met mijn gezin een lange reis maken door onbegrensde mogelijkheden van gebieden? Weg van het gehaaste leven, de stress, de verplichtingen, de brievenbus. Ik zie mezelf uitkijkend over een landschap van geschilderde natuur, een heldere hemel, terwijl mijn neus de geur van deze wereld opsnuift. Mijn dochtertje druk ik zachtjes tegen me aan en mijn zoontje legt zijn handje in mijn handpalm, terwijl mijn vrouw me vertederd aankijkt als een briesje haar haren de lucht in zwiert. Mijn hart wordt gevangen door de slow-motion van het laatste beeld in mijn hoofd.
Het komt wel eens voor dat ik dit bespreek met vrienden. We beloven elkaar mee te nemen op een reisje voor de mannen, waar drank, feest, niet-aanwezigheid van de vrouwen de kernwoorden zijn. hoe meer er gedronken wordt, des te groter de beloftes zijn. We dromen openlijk over voetbalreisjes naar Barcelona, Milan en Londen. We dromen vrijuit en hopen dat onze vrouwen ons dat ook gunnen. Dat laatste kan wel eens vervlogen hoop zijn.
Op het werk komt het ook wel eens ter sprake. De combinatie drol, baas en ontslag wordt opvallend vaak in een zin gebruikt. Overigens pas ik mijn dromen aan aan het geslacht van mijn collega's. Als ik een vrouwelijke collega spreek, mijmer ik over culturele reizen, verantwoorde keuzen, het met mate spenderen van het geld en probeer ik toch mijn huiselijkheid te tonen.
Mocht ik een mannelijke collega spreken, dan hebben we het over vette bakken (auto's, je weet toch), beleggen en het oprichten van een eigen zaak en het eindigt weer met vette wagens. Vooral "dikke" wagens doen het goed. Merken van sportwagens, maar ook van klassieke auto's passeren meer dan geregeld de revue. Ik praat ook wel eens met andere mensen.
Vroeger, je weet wel, in een ver ver, vaag, bijna vergeten, gepasseerd en waar je niet naar terug wil verleden had je het over andere zaken. Nogmaals, ik weet dat onze vrouwen meekijken (dit voor hun geruststelling), dus wil ik het nogmaals benadrukken, in een afschuwelijk en gelukkig afgesloten verleden van het studentenleven/uitgaansleven/en zo, had je het over (dit was dus echt grootspraak, want in werkelijkheid wilden we dat helemaal niet...nee echt niet... niet zo gaan kijken!!) naar een club gaan en een avondje met drie (of meer, maar zeker niet minder)wijven (ik had ook bitches kunnen gebruiken, dus kijk niet zo verontwaardigd), veel champagne (ook al lust je dat niet), allerlei standjes (sinds mijn laatste blog zijn er een aantal bijgekomen..gaat vanzelf), nog meer drank, massages, veel pret en iets met "geen remmingen" en zo. In tegenstelling tot mijn laatste zin, bestaan er op die avond hele korte zinnen en heel veel gegiechel. Gewoon veel lachuh en zoepe tot de morgen je uit dat (spreekwoordelijke?) hol sleept. Ik snap nog steeds niet wat ons bezielde om dat te denken. Waarschijnlijk de onbezonnen jeugdigheid.
We hebben allemaal onze dromen en misschien is het een schande om daarvoor te betalen. Misschien is het goedkoop om af te rekenen voor een miniem stukje hoop. Mijn ogen dwalen af naar de nerven van mijn vingers, zonder ze te zien...
Speler van de week:
Ramco IV
Als hij een smurf zou zijn, dan was hij potige geweest. De blauwe tenen heeft hij al. Als Rafael nog geleefd had, had hij de torso van van Ramco fout geschilderd om het nogmaals te mogen schilderen. Als we gaan douchen, gaat iedereen even wat rechter staan om niet al te schriel af te steken.
Soms is het een vreemde verschijning om hem op het veld te zien, want je verwacht ook geen Arnold Zwarteneger te zien hooghouden. Soms denkt de tegenstander tegen American Footballer te spelen, soms voelt hij dat letterlijk.
Maar hij kan meer. Ooit schreef ik over een engel. Een engel die door God gestuurd werd om een doelpunt te scoren, zodat wij getroffen zouden worden de hand van God. We knielden bij het schouwspel en sommigen traanden van geluk. Velen waren ervan overtuigd dat hij de belichaming was van de Verlosser. Iedereen geloofde die dag.
Ik zou hem tekort doen om alleen over zijn voetbalkwaliteiten te praten. Zijn lichaam gaat gepaard met een harde, volle stem. Alsof hij ons vanuit de berg Olympus toespreekt. Ik denk niet dat ik overdrijf als ik zeg dat hij zingt, lalt, lult, brult, schreeuwt, lacht, schatert, terwijl wij met z'n allen alleen maar lachen en schudden met onze hoofden. Ik denk dat in het grote lichaam een klein kind schuilt. Het grote verschil met de rest van het elftal is dat wij een kleiner lichaam hebben.
Gegroet,
Mil
2 opmerkingen:
Miloud, het eerste gedeelte sprak me al erg aan, ook ik maak me dikwijls schuldig aan het fantseren over het winnen van grote geldbedragen. Vaak doe ik dat hardop thuis of in het bijzijn van vrienden. Mijn vriendin antwoord dan steevast: "als het ooit zover mag komen, zoek je maar een andere vriendin, want ik pas ervoor om met zo'n patser samen te zijn". Ik droom namelijk altijd over vele miljoenen, een paar ton vind ik eigenlijk al niet interessant meer (terwijl het dat zeker is, ik zou er meteen voor tekenen). Wat ik voor me zie is pracht en praal, te dikke auto's (meervoud, ik kan er zo al 6 opnoemen die ik dan zou kopen), te dikke horloges, te dure kleding etc etc. Dit wordt ook wel eens materialistisch genoemd, en dat klopt, ik ben een materialst! En daar ben ik fier op. Ik zou dus ook tonen wat ik allemaal heb, hetgeen m'n vriendin dus verafschuwt. Eén troost, de kans dat ik ooit zoveel geld zou winnen is uiterst klein, het blijft dus bij hersenspinsels.
Dan het 2e gedeelte, telkens weer als er een column bijgevoegd wordt op je blog is er de hoop dat je als persoon vermeld wordt, in je wederkerende "Speler van de week". Natuurlijk zijn de verhalen boeiend, maar het streelt de ego enorm als over jouw persoontje gesproken wordt, wat heet, meerdere alinea's worden er aan gewijd. Ik heb het dan ook met veel plezier gelezen.
Gr van die met die blauwe tenen...
Sommige mensen fantaseren over scheiden als ze de jackpot winnen, dus maak je niet al teveel zorgen. Het vinden van een nieuwe vriendin, oftewel een poppetje, is makkelijker met een vetteb bak of zes, weet je. Het enige nadeel is dat ze oppervalkkig zijn, maar denk aan het gezegde van Cruyff.
Ik weet dat het streelt als iemand over je kwaliteiten als voetballer spreekt. Ik schrijf nu al twee seizoenen over ons elftal en heb sommigen meerdere keren besproken. Dan snap je ook dat het jammer is dat niemand over mij spreekt, waardoor ik nooit te weten zal komen waar mijn kwaliteiten als voetballer liggen. Sorry, ik moet even een zakdoek pakken.
Een reactie posten