FCV 6, FCV 5, FCV 6, FC Weekendjeweg?

Het valt me steeds vaker op dat mensen niet tevreden zijn. Zo hoor ik geregeld mensen zeggen dat ze niet kunnen begrijpen dat een mooie vrouw/man voor een lelijkerd kiest. Je ziet een bloedmooie vrouw naast een kneusje lopen en je gaat jezelf afvragen wat je fout hebt gedaan. "Hij/zij zal wel veel geld hebben", is een veel gehoorde kreet. Ik heb dat op onszelf toegepast. Ik heb eens in onze kleedkamer rondgekeken. Niemand is rijk, dus daar ligt het niet aan. Goed, de Longue is lang, Ramco IV heeft krullen en hier en daar een spiertje, Jozef heeft z'n manen, Ron is nog steeds de mooiste keeper beneden de rivieren, maar de rest???? Eigenlijk hebben we niet veel te bieden.

Ik kwam dus niet heel ver. Toen viel ineens het kwartje. Er valt niets te halen bij ons, dus onze vrouwen hebben niets te vrezen. Ze hoeven zich geen zorgen te maken over mannen die vreemd gaan, ook al zouden ze vreemd willen gaan. Er is geen sprake van concurrentie, zoals dat in het dierenrijk gewoon is. Laten we eerlijk zijn, sommigen van ons hebben de evolutie niet geeneens meegemaakt. In de tijd van de Jagers en verzamelaars gingen de vrouwen voor de sterkste man, maar de emancipatie heeft ze ingehaald...ze gaan nu voor ons...

Misschien is het toch het geld waar de vrouwen, in dit geval, voor vallen. Toch lijkt me dat niet het geval. We hebben nu de kredietcrisis, de oliecrisis, de Eurocrisis, de milieucrisis, de filecrisis en natuurlijk de oorzaak van al die ellende--> de KUTmarokkanen. volgens Geertje, die ik steeds vaker als messias ga zien zijn het of de Marokkanen of de Islam of de combinatie van die twee. In ieder geval is iedereen blut, maar de mooie vrouwen blijven toch weg. Ik snap deze wereld niet meer.

Laat ik eens titel van mijn blog waarmaken en het over voetbal hebben. De bank was tekenend voor de misere waarin we ons bevinden. Het elftal, incluis de technische staf, is de kluts kwijt. We weten niet meer waar het om draait in het voetbal. We zijn verdwaald in een wereld buiten de vier krijten lijnen.

De bank was bezet met vrouwen en kinderen en de technische staf vergat te kijken of wilden het niet zien. We lijken het Engels elftal waarbij het ging om hoe men hun haar had, of hun kleren wel gestreken waren. De boulevardpers was meer bezig met de vrouwen van de spelers bezig dan de liefde voor het spelletje. Er is wel een groot verschil met de Engelsen; bij ons zit ook de vrouw van onze trainer op de bank.

Daaraan koppelend, en aan het feit dat we ieder seizoen een andere naam dragen, kunnen we tot de conclusie komen dat we net zo goed FC Weekendjeweg kunnen heten. Ieder weekend zijn er wel een aantal mensen weg met de vrouw, vriendin, concubine, de voedvrouw of met het werk enkele dagen weg.

Ik herken dit elftal, mijn elftal, ons elftal, niet meer. Ook letterlijk overigens. Aan het begin van het seizoen zat ik daar met gasten die ik niet kende. Ik was me er net van bewust dat ons elftal was veranderd in het derde, maar op dat moment kon het ieder elftal zijn. Pascal, Peter, Rob, een aantal selectiespelers en Jozef (die ik niet meer herkende na zeven maanden afwezigheid) brachten me aan het wankelen. Pas toen ik Martijn zag vloeken op Jozef, wist ik dat ik goed zat.

We voetballen als los zand, eigenlijk als strandzand. Het zijn elf eilandjes bij elkaar. Alleen in het kleedlokaal zijn we een. We luisteren dan met veel plezier naar Ramco IV, maar zodra we het veld betreden, is het ieder voor zich.

Toch zijn er ook pluspunten. Zo kan ik meededelen dat Jozef helemaal terug is en dat Buul het af en toe langer volhoudt dan de gebruikelijke 10 minuten. Er zijn ook dingen die nooit veranderen. Zo hebben we met mijn zwager een soort Arjen Robben. Ik heb hem al geadviseerd om hulp te zoeken bij een magnetiseur, maar bij Arjen heeft het ook niet echt geholpen.

In ieder geval hebben we genoeg stof om over na te denken. Ik denk dat we nu na al die andere crises onze eigen crisis hebben. Mannen, wat willen we nu? Ik heb het gevoel dat een deel van ons kampioen wil worden en een deel gewoon lekker wil ballen. We moeten eens de knoop doorhakken. Ikzelf wil altijd winnen, tenminste als ik op het veld sta. Aan de andere kant zijn we ooit begonnen om gewoon lekker te voetballen. We hebben een leuk team waar we heel veel lachen en waar iedereen het met elkaar kan vinden. De vrouwen komen geregeld kijken, de kinderen zijn er altijd te vinden. J-P is er vrijwel iedere zondag, Juul komt kijken en Piet is er altijd. Dan vind ik persoonlijk dat we moeten rouleren met reserves.

We kunnen een mooi elftal neerzetten en daarmee zouden we kampioen kunnen worden, vooral als we zouden gaan trainen. Maar we hebben ook een aantal jongens die iets minder zijn. Ikzelf vind dat iedereen hetzelfde aantal minuten moet maken, net zoals iedereen een keer aan de beurt komt om het kleedlokaal te doen. Als mensen een dag afwezig zijn, is dat geen argument om dat als de wisselbeurt te gebruiken.

Maar goed, dit is mijn mening en misschien denken anderen daar weer anders over. Laat je stem maar eens horen.

groet,

Miloud