Obama en het aanvoerderschap

De wereld verandert langzaam, terwijl de mensen lijken te verdrinken in de snelheid van het dagelijkse leven. Individualisme verstrengelt ons in zijn greep en de werkelijkheid lijkt door onze vingers te glijden. Misschien hebben we nu eindelijk het moment bereikt dat we inzien dat er een keerpunt moet komen.

Ik geloof dat Amerika het welletjes vindt. De eerste zwarte president is gekozen. Besef je terdege dat we allemaal een historisch moment beleven. In een van slavernij doordrengt Amerika (ze sleurt de slavernij als mantel nog altijd met zich mee) heeft men voor een zwarte president gekozen. Of het een goede keuze zal zijn, moet nog blijken. In ieder geval wil men veranderen. In Nederland zien we iets soortgelijks.

Aboutaleb. Men verweet hem zijn dubbele nationaliteit: hij zou zowel Marokkaan als Nederlander zijn. Ik vraag me af of die vraag gesteld zou zijn als het een Amerikaan betrof. Men heeft hem niet gevraagd waar zijn hart ligt, men heeft hem niet eens gevraagd waarom hij een dubbele nationaliteit heeft. Misschien moet je erkennen voordat iemand zich daadwerkelijk erkent voelt.

Hij schijnt ook nog eens Amsterdammer te zijn, terwijl hij een groter gedeelte van zijn leven in Den Haag heeft gewoond. Het verbaast me dat mensen snel een mening hebben gevormd, voordat alle feiten op tafel liggen. Blijkbaar is de 21e eeuw het tijdperk van het (misplaatste) gevoel.

Een ander voorbeeld is ons team. We hebben in Max onze aanvoerder. Niets mis mee, alleen de laatste tijd is hij geblesseerd. iemand moet hem vervangen. Een aanvoerder draagt verantwoordelijkheid, is deugdzaam en is het gezicht van het team. Als het even kan, kan de aanvoerder gebruikt worden als statement naar de buitenwereld toe. Klaarblijkelijk gaat het in ons elftal er anders aan toe.

Welnu, de Longue mag ik graag. Begrijp me alsjeblieft niet verkeerd. Alleen vraag ik me af aan welke voorwaarden je moet voldoen. Heb je een bepaalde lengte nodig? Moet je geliefd zijn bij de dames? Moet je iedere week halfdronken op het veld staan? Moet je vaker te laat dan op tijd komen?

Nee. Het kan ook anders. Zo zijn er een aantal personen die iedere week op tijd zijn, maatschappelijk betrokken zijn (daarmee bedoel ik niet ieder zaterdag het nachtleven induiken), bijna nooit vrij vragen voor een weekendje weg en altijd met pijn voetballen. Misschien mag je een daad stellen en de eerste Nederlandsee/Marokkaanse aanvoerder van 't Ven benoemen. Of is 't Ven, net zoals het zuiden van Amerika nog niet toe aan zo'n grote stap?

Wat mij betreft mag het trouwens ook een Turk zijn. Jozef zou daar goed voor kunnen gaan. Al zijn haren, boven en onder, zwart verven en hij kan ervoor doorgaan. Jozef mag wat mij betreft sowieso aanvoerder worden.

Genoeg politicologie. Struikel niet over dat woord. Vorige week waren we we sterk en rolden we FCV op. Mooie combinaties, vooral op de rechterflank, met mooie presenteerbladen voor onze spits, die een aantal doelpunten kon bijschrijven. Je zag iedere keer hetzelfde: aanvoer vanuit de defensie naar het middenveld. Vanuit het middenveld werden de spitsen aangespeeld, die zelf vervolgens de bal vasthielden om te kaatsen. Hel fijnst vond ik dat we elkaar wat gunden, ook al stond de persoon zelf er beter voor.

Tegen VVV '03 was het minder. We kwamen zelf niet echt aan voetballen toe, misschien was dat de kracht van onze tegenstander. Toch hield ik er een goed gevoel aan over. Veel geblesseerden, afwezigen, maar we knokten wel. Jozef speelde vrijwel de hele wedstrijd waar hij verdedigde als een leeuw. Marcelinho stond voor een lange tijd erin zonder geblesseerd te raken. Eric maakte zijn eerste minuten in de spits. Sommigen speelden met pijn of zelfse blessures. Dat zijn wat mij betreft de pluspunten. Waar ik geen vrede mee kan hebben, ook al verloren we terecht, waren de persoonlijke fouten. De goals kwamen zeker niet uit uigespeelde kansen. Ik heb in ieder geval het gevoel dat we weer een team aan het worden zijn.

Ik wil nog even terugkomen op Marcelinho. Onze Donald Duck, druktemaker en tegelijkertijd sfeermaker. De laatste tijd vaak geblesseerd, maar bijna altijd aanwezig. Ik hoop niet dat hij de opmerkingen te letterlijk neemt, want het zou zonde zijn als je minder vaak zou komen. Hij was er vanaf het begin bij en zal tot aan het eind moeten blijven.

Sorry, naar de kerst toe wordt ik emotioneler. Voetbal is emotie. Emotie is oorlog. Oorlog is voetbal, Voetbal verbroedert. Iedereen heeft en mening over voetbal en dazorgt voor ruzies. Voetbal verandert iedere dag. De naam van ons elftal verandert om de haverklap. De bal is rond en mijn verhaal is af.

Tot over een paar weken.

Ik heb het