In mijn laatste blog repte ik over de verandering in onze wereld en mijn gedachten bleven daarbij hangen. We kunnen zaken in beweging brengen, zolang we er maar in geloven. Kortweg gezegd, het ondenkbare wordt denkbaar. Stel je het volgende voor; Obama president, Aboutaleb burgemeester en Sinterklaas minister van integratie en financieen.
Sinterklaas wordt gewaardeerd door alle etniciteiten. Hij is ook de enige blanke die vrijwillig in een zwarte wijk is gaan wonen. Sterker nog, alle Zwarte Pieten werken en spreken zonder accent. Vind ik netjes hoor.
Hij is ook een van de weinigen die geen last lijkt te hebben van de recessie. Hij runt een miljardenbedrijf en het loopt nog steeds als een tierelier. Hij geeft alle "zoete" kindertjes gratis cadeaus en toch blijft zijn bedrijf bestaan. Zo'n man mag wat mij betreft onze begroting doen.
Daarnaast blijft zijn naam gevrijwaard van onzuiverheden. Hij is nooit betrapt met een sigaar en zijn gewaad halfstok. hij valt zijn Pieten ook nooit openlijk aan in de media, terwijl het nooit vlekkeloos verloopt. wilde ik even kwijt.
Vanmorgen las ik in een zeer klein artikel dat 60% van de vrouwen vreemd gaat. dit lijkt mij wereldnieuws. Belangrijker dan de wereldcrisis en alle ander crises bij elkaar. Jarenlang is ons, mannen, in de schoeven geschoven dat we onze pik volgen. Nu blijken de vrouwen het op dit gebied beter te doen. Mannen, de emancipatie is ons voorbij geschoten.
Vooral de vrouwen die in de dertig zijn, neuken zich suf met andere mannen. De seksuele piek ligt voor vrouwen in haar "begin dertig", wij zijn onze piek al voorbij. Hou jullie vrouwen maar goed in de gaten, vooral als we aan het voetballen zijn.
Nu we het toch over percentages hebben, 10% van de Nederlandse bevolking is homoseksueel. Dan moeten er bij ons 2 lopen. Hmmm, wie zullen dat toch zijn? Vul hiernaast de enquete in.
Afgelopen zondag we weer eens een puike partij op de mat gezet. We begonnen met een bank waar Feyenoord jaloers op zou zijn. Toch deed het elftal het zeer prima. Ik was dan ook zeer te spreken over onze werklust, creativiteit en vooral onze spelvreugde. Ondanks dat het weer en het veld het onze tegenstander makkelijker maakte.
Eric speelde de sterren van de hemel als spits, maar het was wel zijn eerste wedstrijd dit jaar. Laat dat maar eens in een serie wedstrijden zien. Ramco leek een uit zijn voegen gebarsten Romario, alleen wordt een spits afgerekend op zijn doelpunten.
De verdediging speelde eens op de nul en waren ineens arrogant. Ze hadden het niet op onze spitsen, maar volgens mij hadden zij een paar keer gescoord en dat doen ze vrijwel iedere wedstrijd. Een wedstrijd op de nul en ze denken dat ze al bij Real spelen. Beetje jammer vind ik dat.
Iedereen heeft het altijd over de spitsen en de verdediging, maar ik geloof dat onze ware kracht op het middenveld ligt. De kilometervreters verdedigen, en zorgen voor creativiteit. Jammer dat er nooit een compliment voor ze klaar ligt. Bij deze jongens.
Helaas droeg ik de aanvoerdersband niet, hoewel ik er op gerekend had. Maar de wereld draait door. Voor de wedstrijd zag ik onze echte aanvoerder. In mijn vorige blog heb ik hem neergesabeld, maar ik moet mijn woorden terugtrekken. Mijn nederige excuses Tyn.
Hij stond daar als een klein, schattig kind te hakkelen om zijn ingestudeerde tekst over te brengen. Het deed me denken aan mijn eerste spreekbeurt op de kleuterschool. Mooi gezicht. Maar hij had een boodschap en daar kon je gewoon niet omheen. Hij nam zijn verantwoordelijkheid, noemde geen namen en zijn woorden droegen een zekere droevenis. Wat mij betreft onze enige aanvoerder.
Een week later
In de voetballerij leef je van dag tot dag. de ene week ben je nog de held, de wedstrijd daarop verval je tot schlemiel. Zelfs in de wedstrijd kun je beide werelden meemaken, zo ook de wedstrijd tegen HBSV.
Ik dacht dat de dagen van het communisme tot het verleden behoorden, maar die gedachte heb ik kunnen verbannen naar Siberie. Een week terug sprak onze reserve aanvoerder woorden die in vele hoofden als een herfstblad dwarrelde. Hij sprak daar waar anderen zwegen, alhoewel ik velen zag knikken.
Zoals in vele totalitaire systemen kostte het hem de wedstrijd daarop zijn hoofd. Sommigen spraken van een toeval, maar dat hij vergezelt werd door "iemand die spreekt met z'n pen" guillletoneerd die uitspraak. Twee personen die de week daarvoor op de bank begonnen en deze wedstrijd dezelfde bank verwarmde, daar kan geen sprake zijn van toeval.
Drie schlemielen, die in de tweede helft de wedstrijd kantelden. Of toch niet? Het elftal antwoorde als in de oude dagen. Men was het oneens met die laffe daad en men speelde ernaar. Het spel verliep traag, tot den treure speelde men niet in de voeten. Ook hier was geen sprake van toeval. Ramco illustreerde ons protest het best. In de eerste helft speelde hij als een mestkar, werd dan ook gewisseld. In een later stadium trapte hij in een magistrale draai de bal in de kruising. Dat is geen toeval.
Jozef liet zien waarom de technische leiding het niet goed zag. Uit stand kuste hij de bal met zijn voet richting De Longue. Deze tweede schlemiel maakte de bevrijdende goal. De derde schlemiel lachte ze smalend toe.
Drie schlemielen, een elftal dat een keuze maakte, een boze aanvoerder, een gebogen trainer. dat waren de gezichten van die dag. Er was een hooligan naast de bank te vinden. onze enige echte supporter bleef zijn ergernis over de besluiten bij de trainer droppen, totdat deze bijna in huilen uitbarstte. Ik geloof dat ons punt duidelijk is gemaakt.
De derde helft was weer eens fenominaal. De wedstrijd bracht ons weer bij mekaar en we verzegelden het met een uitje op de 19e. Mooi hoor. Ik geloof dat deze dag de herrijzenis is van ons elftal. te vergelijken met die van AZ.
Alsof het niet genoeg was bleven Erik, Longue, Ruderus, frederikus en Miauw met de overgebleven HBSV'ers tot in de nachtelijke uren over die bewogen wedstrijd lullen. Van schlemiel tot held.
Tot zondag,
Miloud
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
8 opmerkingen:
Voor het eerst heb ik moeite met "hoe te beginnen". Meerdere wegen leiden immers naar Rome, zo ook jouw relaas over (wederom) boeiende hedendaagse praktijken, die ons allen aangaan. De sint en zijn gevolg zijn ons land nog niet uit of de kerstman staat alweer te trappelen om de rol van goedheiligman over te nemen voor de komende weken. Deze vorm van "opgestaan is plaatsje vergaan" treft ook ons elftal. Waarom vraag je je dan af. We hebben op dit moment te maken met een luxe probleem, elke wedstrijd zitten er een man of 4/5 op de bank, smachtend te wachten totdat iemand binnen de krijtlijnen zijn Waterloo vindt in een woud van tegenstanders. Gisteren was er zo'n voorval, twee begenadigd rechterflank spelers zaten zich te verbijten op de bank, toen opeens het lot hen goed stemde. Eerst was het de beurt aan de beul op de rechtsback positie, na een korte reserve beurt mocht hij z'n kunsten weer vertonen aan voetbalminnend Venlo, na dat speler X een blessure had opgelopen. Opgestaan is plaatsje vergaan! Enkele minuten later kon ook de andere virtuoos z'n kunsten gaan vertonen. Ook na dat speler Y met een blessure het veld had moeten verlaten. Het werd muisstil op het veld, duizenden kinderkeeltjes weerklonken door de ijzige kou om het ave maria uit te brengen, er stond iets te gebeuren, dat voelde iedereen. Als een balletdanser danste deze door engelen gedragen speler door de defensie (zijn eerste balcontacten) en streelde de bal van een meter of 16 richting de kruising, doelpunt. Leonardo Da Vinci was herboren, magistraliteit voortkomend uit de rechterwreef. Het publiek veerde op, de kunstenaar werd bedolven onder tot in tranen geroerde ploeggenoten die het wonder van dichtbij wilde aanzien en wilde voelen, dit was ook hun doelpunt geweest! "Wonderen bestaan toch" wist de getergde linksbuiten nog net uit te brengen. "Hef de glazen" betoogde de aanvoerder. "Hier moet een gedicht over geschreven worden" overstemde de sierlijke nummer 4. Zo maar wat kreten die her en der te horen waren.
Al met al dus weer een prachtzondag waar nog vaak op terug gekeken zal worden.
Het heiligdom ligt dus binnen handbereik. Denk aan de 19e, als we als één geheel de stad onveilig zullen maken een spoor van vernielingen achterlatend. 1 ding is zeker, alles kan kapot, óók relaties!
Groet van een vriend
Helaas dat je maar een paar woorden overhebt voor die ene flankspeler, maar voor de rest kan ik je alleen maar gelijk geven. Wonderen verricht je zelf en deze nummer 10 deed dat op engelachtige manier.
Beste vriend,
Als ik je relaas zo lees dan rest er ook maar een onderschrift om mee af te sluiten. Iemand die mails verstuurt onder de noemer "mooi, puur en om te genieten" en die dergelijke teksten als die van hierboven weet te produceren kan slechts afsluiten met een vriend! Iemand die weet waar ploeggenoten naar smachten. Iemand die aanvoelt waar teammakkers naar verlangen.
Toon Hermans zette ooit eens een spreuk op een tegeltje die ging over een vriend. Maar als je het mij vraagt verbleekt deze bij datgene wat jij als reactie op de blog van Miloud hebt weten te produceren.
Jammer blijft alleen die eigen valse bescheidenheid. De bescheidenheid die je eigenlijk zo siert, maar waardoor je jezelf zo enorm tekort doet. Zondag was er weer zo'n zeldzaam moment van schoonheid. Iets dat alleen op een zondagmorgen bij het 3e te zien is. Een moment van magie, gratie, bijna erotiek zelfs en kracht. Verbijsterde en vastgenagelde tegenstanders en een net dat kraakte. Zeg maar gerust een net dat bijna bezweek onder een granaat die insloeg. En wat volgde? Slechts een klein ingetogen gejuich van de man die zoveel vreugde bij ons allen teweegbracht. Ik keek richting middenstip en zag slechts een 10 met licht gebogen hoofd terugkeren naar onze eigen helft om alweer de volgende aftrap van de tegenstander af te wachten. Naar mijn mening hoorde deze 10 niet zo geruisloos terug te keren naar zijn plek. Deze 10 hoort zoals een ECHTE 10 toekomt uitbundig gefeteert te worden. Door ons, maar ook door de talrijk aanwezige tifosi. Misschien dat onze 10 even in gedachten was. Even een moment voor zich alleen wilde nemen.
Wat is namelijk het geval geweest? De vorige wedstrijd was zijn allergrootste maar vooral fanatiekste supporter namelijk nog in het stadion. Gewapend met paraplu trotseerde hij de regen en de kou om zijn zoon, die slechts met zijn 10 gewapend was tegen de regen, te bewonderen. Het verhaal van die wedstrijd is bekend, Remco was in die pot niet echt gelukkig in de afwerking. In de wandelgangen gaat het verhaal nu dat op weg naar huis vader Cor heel even zijn zelfbeheersing verloor en uit pure frustatie in het stadion iets vernielt heeft. Iets onbenulligs naar het scheen, maar door het lik op stuk beleid dat ingevoerd is door de stadiondirectie leverde Cor dat wel een stadionverbod op. Daarom was hij afgelopen zondag geen getuige van HET moment van pure magie op het voetbalveld, en vierde Remco zijn doelpunt ingetogen. Zijn gedachten bij zijn vader.....een ontroerend en mooi gebaar.
Ron Brandsteder zong ooit een lied over dat engelen niet zouden bestaan.....zondag werd het tegendeel opnieuw bewezen.
Laten we ons opmaken voor de 19e!!!!
Fred.
Tja vrienden, ik heb er niets aan toe te voegen. Mooi gesproken Frederikus
Graag gedaan Miloud!
Zo zie je maar weer dat het niet gaat om de kwantiteit reacties die je krijgt maar om de kwaliteit! Fred weet eens te meer zijn gevoelens op een haast perfecte wijze te belichamen. Wat heb je aan tig reacties die kant nog wal slaan? Niks! Dan heb ik liever een aantal reacties geschreven met een kritische doch rechtvaardige pen.
Remco
Je hebt gelijk, alleen vind ik het vreemd dat er nauwelijks gereageerd wordt op de enquete. Ik had gehoopt op suggesties en aanvullingen.
Miloud,
Misschien ligt het juiste antwoord teveel voor de hand bij de enquete?
Fred
Een reactie posten